Apelacja w sprawie karnej często jest skutecznym środkiem obrony prawnej. Postępowanie karne toczy się zasadniczo w dwóch instancjach, a to od każdego wyroku wydanego przez sąd pierwszo-instancyjny przysługuje środek odwoławczy do sądu odwoławczego, który weryfikuje prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia. Środkiem tym jest właśnie apelacja. W zależności tymczasem od okoliczności danej sprawy, może się ona okazać skuteczna albo dla oskarżonego, albo dla treściW zakresie, w jakim apelacja w sprawie karnej jest bez opłat sądowych, jest ona powszechnie wykorzystywany w procesie karnym. Z tego też powodu warto ten środek omówić w sposób odwołać się od wyroku w sprawie karnej?Aby zaskarżyć wyrok w sprawie karnej, konieczne jest złożenie stosownego pisma procesowego zwanego apelacją. Ten środek zaskarżenia przysługuje od każdego wyroku sądu I instancji. Apelację składa się na piśmie do sądu wyższej instancji za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżany wyrok. Jeżeli zatem odwołujemy się od wyroku jednego z sądów rejonowych w Krakowie, apelację wnosimy do Sądu Okręgowego w Krakowie, ale za pośrednictwem danego Sądu Rejonowego. Odpowiednio, zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie, środek odwoławczy wnosimy do Sądu Apelacyjnego w Krakowie – za pośrednictwem Sądu Okręgowego w w sprawie karnej – co to jest?Zgodnie z wcześniejszymi uwagami, apelacja jest środkiem zaskarżenia wyroku sądu I instancji. Przysługuje on każdej stronie: zarówno oskarżonemu, jak i oskarżycielowi publicznemu (prokuratorowi) bądź oskarżycielowi prywatnemu lub subsydiarnemu (pokrzywdzonemu). W praktyce apelacja w sprawie karnej składa rzecz jasna będzie przez stronę niezadowoloną z treści wydanego orzeczenia, co niekiedy odnosić się zresztą będzie do obu jest środkiem odwoławczym o charakterze bezwzględnie dewolutywnym. Oznacza to, że może zostać rozpoznana jedynie przez sąd odwoławczy (nie zaś sąd I instancji w drodze reasumpcji). Apelacji przysługuje także walor bezwzględnej suspensywności, ponieważ wstrzymuje ona prawomocność i wykonalność procesie karnym można wskazać na dwa wyjątki związane z zaskarżaniem wyroku apelacją. Po pierwsze, jest to sprzeciw od wyroku nakazowego, który przysługuje oskarżonemu oraz oskarżycielowi, w tym – co istotne – pokrzywdzonemu, jeśli wstąpi do sprawy w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Po drugie, jest to zawarte w wyroku postanowienie o kosztach, które co do zasady zaskarżane jest zażaleniem. Jeśli jednak cały wyrok podlega zaskarżeniu, postanowienie o kosztach zaskarżane będzie w ramach przysługuje apelacja w sprawie karnej?Jak wynika z art. 444 § 1 od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, a pokrzywdzonemu od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu przysługuje apelacja. Zastrzeżenie na rzecz pokrzywdzonego, uprawnionego do zaskarżenia wyroku warunkowo umarzającego postępowania wydanego na posiedzeniu, o tyle jest istota, iż wyrok ten może być wydany jeszcze przed upływem terminu do zgłoszenia się pokrzywdzonego do postępowania sądowego w charakterze oskarżyciela posiłkowego, a w konsekwencji – przed uzyskaniem przez niego statusu strony postępowania art. 444 § 2 przyznaje również prawo do wniesienia apelacji podmiotowi zobowiązanemu określonemu w art. 91a. Podmiotem tym jest osoba fizyczna, prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną, a która uzyskała korzyść majątkową lub świadczenie określone w przepisach art. 405-407, art. 410 i art. 412 Kodeksu cywilnego od Skarbu Państwa, jednostki samorządowej, państwowej lub samorządowej jednostki organizacyjnej, podmiotu, dla którego organ samorządu jest organem założycielskim, lub spółki prawa handlowego z większościowym udziałem Skarbu Państwa lub jednostki samorządowej. Prawo do apelacji wynika stąd, iż sąd w wyroku może zobowiązać ten podmiot do zwrotu korzyści albo jej równowartości uprawnionemu podmiotowi, względnie orzec wobec niego przepadek świadczenia albo jego równowartości na rzecz Skarbu gravamenW miejscu tym muszę wyłożyć trochę teorii. Nie jest do końca tak, że apelacja w sprawie karnej może być złożona w stosunku do każdego rozstrzygnięcia zawartego w wyroku. Strona niezadowolona z wyroku musi bowiem posiadać tzw. gravamen. Jest to swoiste domniemanie, że rozstrzygnięcie zawarte w wyroku narusza jej prawa. Nie można skutecznie zaskarżyć orzeczenia, które nie narusza tych praw lub nie szkodzi interesom strony. Przykładowo, oskarżony, który został uniewinniony przez sąd I instancji, nie będzie miał co do zasady interesu w zaskarżaniu prawny w zaskarżeniu wyroku jest przez sąd badany na etapie weryfikacji dopuszczalności wniesienia apelacji. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 26 sierpnia 2010 r., I KZP 13/10:„Dokonanie oceny, czy podmiot będący autorem zażalenia ma interes prawny w zaskarżeniu orzeczenia, wymaga uwzględnienia kryteriów obiektywnych, a nie subiektywnych. Kwestia gravamen może być badana jedynie w takim zakresie, w jakim autor zażalenia jest uprawniony do zaskarżenia orzeczenia”.Co istotne, ograniczenia w zakresie gravamenu, dotyczące uprawnienia do wnoszenia apelacji, nie dotyczą oskarżyciela publicznego. Zgodnie z art. 425 § 4 ma on bowiem prawo wnieść apelację także na korzyść oskarżonego. Prokurator broni wszak dobra wymiaru sprawiedliwości, i jeśli wyrok skazujący został ostatecznie wydany w stosunku do osoby niewinnej, prokurator powinien interweniować. W doktrynie prawa karnego przyjmuje się zarazem, że interes prokuratora w zaskarżeniu wyroku niekorzystnego dla oskarżonego może istnieć także w przypadku przestępstw ściganych z oskarżenia w sprawie karnej – terminZgodnie z treścią art. 445 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 i podlega rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § na złożenie apelacji karnej wynosi zatem 14 dni od dnia doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Zasadą jest zatem, że czynnością poprzedzającą wniesienie apelacji jest złożenie stosownego wniosku o sporządzenie uzasadnienia. Dopiero wówczas, gdy otrzymamy wyrok wraz z uzasadnieniem, powinniśmy złożyć wymaga w tym miejscu uwypuklenia, jeśli wniosek o uzasadnienie orzeczenia nie zostanie złożony w terminie, wyrok stanie się prawomocny. Jego zaskarżenie apelacją nie będzie co do zasady możliwe, z zastrzeżeniem przypadku przywrócenia terminu do złożenia wniosku o terminu do złożenia apelacji w sprawie karnejCzasami zdarza się tak, że z przyczyn od nas niezależnych dochowanie terminu do dokonania danej czynności procesowej jest niemożliwe. Postępowanie karne (jak i zresztą inne procedury) przewiduje na szczęście instytucję przywrócenia terminu. Jak wynika mianowicie z art. 126 1 niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób niebędących miejscu tym warto przytoczyć fragment uzasadnienia postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2017 r., V KZ 48/17, gdzie czytamy:„Na stronie wnoszącej o przywrócenie terminu zawitego ciąży nie tylko obowiązek wskazania wszystkich okoliczności, które uniemożliwiły jej dokonanie czynności procesowej w przewidzianym terminie, ale także uprawdopodobnienie, że nastąpiło to z przyczyn od strony niezależnych, tj. przekonywującego uzasadnienia zaistniałego uchybienia i wskazania podstaw swoich twierdzeń (art. 126 § 1 in princ. KPK). Warunkiem merytorycznym uwzględnienia takiego – złożonego w trybie art. 126 § 1 KPK – wniosku jest wykazanie, że uchybienie terminu nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, a więc takich, których strona nie mogła usunąć, aby dokonać wymaganej przez prawo czynności we właściwym czasie.”Przez przyczynę niezależną od strony należy rozumieć przyczynę, na którą nie miała ona wpływu, nie decydowała ani o jej powstaniu, ani zakończeniu. Przyczyny takiej strona nie mogła usunąć, aby dokonać wymaganej przez prawo czynności we właściwym czasie. Ponieważ uwzględnienie wniosku nie jest uzależnione od zawinienia, przyjmuje się tutaj kryterium obiektywne. Innymi słowy, konieczne jest także wykazanie, że strona dochowała należytej staranności i podjęła niezbędne czynności prowadzące do usunięcia powstałej przeszkody, jednakże ostatecznie nie odniosły one zamierzonego skutku. Najczęstszym przykładem, kiedy wniosek o przywrócenie terminu będzie uzasadniony, jest nagły i niespodziewany rozstrój zdrowia, któremu nie można było zapodzieć, np. spowodowany pamiętać, że jednocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu należy dokonać czynności, do której termin upłynął. Nawiązując do wcześniejszego wywodu dotyczącego uzasadnienia wyroku sądu I instancji, w rachubę wchodzić tutaj będzie wniosek o uzasadnienie wyroku (od którego apelacja w sprawie karnej jest uzależniona). Z drugiej strony, gdyby przyczyny niezależne od strony uniemożliwiły dochowanie 14-dniowego terminu do złożenia apelacji, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu złożyć od razu trzeba sam środek odwoławczy. W przypadku, gdyby strona złożyła wyłącznie wniosek o przywrócenie terminu, bez środka zaskarżenia, wówczas wniosek nie zostałby napisać apelację w sprawie karnej?O tym, jak apelacja w sprawie karnej powinna wyglądać, była już mowa na łamach niniejszego bloga (zob. wpis Apelacja od wyroku w sprawie karnej). W ramach przypomnienia, apelację może zasadniczo napisać sama strona, bez pomocy adwokata, z zastrzeżeniem sytuacji zaskarżenia wyroku sądu okręgowego, gdzie wprowadzony został wymóg, aby apelacja została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika. Jest to tzw. przymus adwokacko-radcowski, który ma zapewnić odpowiedni poziom merytoryczny wnoszonego apelacji należy wskazać przede wszystkim wyrok, który chcemy zaskarżyć oraz zakres zaskarżenia. Nie zawsze bowiem będzie nam zależało na podważaniu całego orzeczenia. Czasami zaskarżeniu będzie podlegał wyrok wyłącznie w zakresie niektórych czynów bądź też np. wyłącznie co do elementem apelacji jest sformułowanie zarzutów pod adresem zaskarżanego wyroku. Chodzi tutaj o uchybienia, których dopuścił się naszym zdanie sąd I instancji, które przemawiają w naszej ocenie za zmianą wydanego orzeczenia. Zastrzec niemniej trzeba, że zarzuty są obligatoryjnym elementem apelacji składanej przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 427 § 2 Jeśli apelacja pochodzi od samej strony, może ogólnie wskazywać na identyfikowane uchybienia. W uzasadnieniu apelacji uchybienia te powinny być jednak szerzej opisane. Jest to także miejsce, w którym strona może przywołać stosowne poglądy doktryny lub też orzeczenia sądowe na poparcie swych w sprawie karnej powinna wreszcie zawierać wnioski co do rozstrzygnięcia sądu odwoławczego. Zazwyczaj wnosi się tutaj o zmianę wyroku bądź też jego uchylenie i przekazanie do ponownego odwoławczeW miejscu tym wyjaśnić bliżej należy kwestię zarzutów, które powinna opisywać apelacja. Za art. 438 zarzuty te podzielić może na cztery zasadnicze kategorie:zarzuty dotyczące obrazy przepisów prawa materialnego (obecnie dzielone jeszcze przez ustawodawcę na obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz w pozostałych zakresie),zarzuty dotyczące obrazy przepisów postępowania,błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego wymienione kategorie zarzutów należą do tzw. względnych przyczyn odwoławczych. Apelacja w sprawie karnej, wskazująca na tego typu uchybienia, tylko wtedy będzie uznana za zasadną, gdy dane uchybienie wywarło wpływ na treść wydanego orzeczenia. Poza tym art. 439 1 wprowadza jeszcze tzw. bezwzględne przyczyny odwoławcze. Zgodnie z przytoczonym przepisem:Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40;2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie;3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego;4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu;5) orzeczono karę, środek karny, środek kompensacyjny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie;6) zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu;7) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie;8) zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone;9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11;10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy;11) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była istotne, sąd zobowiązany jest badać bezwzględne podstawy odwoławcze z urzędu. Jeśli w sprawie mamy tymczasem do czynienia z takim uchybieniem, wyrok I instancji zostanie uchylony niezależnie od wpływu danego naruszenia na treść uzasadnienia w sprawie karnejTutaj ciekawostka. Oprócz zaskarżenia samego rozstrzygnięcia zawartego w wyroku, istnieje również możliwość kwestionowania samego uzasadnienia. Przypadek taki mógłby mieć miejscu przykładowo wtedy, gdyby zawarte w uzasadnieniu twierdzenia naruszały uzasadnione interesy strony postępowania. Jeżeli nie wniesiono apelacji co do samego wyroku, zaskarżenie uzasadnienia następuje w drodze zażalenia. Jeżeli złożona została zarówno apelacja w sprawie karnej, jak i zażalenie, oba środki zaskarżenia rozpatrywane są mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego, na którym następuje rozpoznanie zażalenia na uzasadnienie wyroku. Po rozpoznaniu środka odwoławczego od uzasadnienia sąd orzeka o utrzymaniu w mocy lub zmianie zaskarżonego uzasadnienia w całości lub w części. Odnotować niemniej trzeba, że zaskarżenie samego uzasadnienia jest niezwykle rzadką dowody w postępowaniu apelacyjnymApelacja w sprawie karnej może zawierać nowe wnioski dowodowe. Postępowanie dowodowe przed sądem odwoławczym możliwe jest jednak w ograniczonym zakresie (co jest pokłosiem wprowadzenia prekluzji dowodowej do procedury karnej). Sąd II instancji oddali mianowicie wnioski dowodowe, jeśli dowód nie był powołany przed sądem I instancji, pomimo że składający wniosek mógł go wówczas powołać, lub okoliczność, która ma być udowodniona, dotyczy nowego faktu, niebędącego przedmiotem postępowania przed sądem pierwszej instancji, a składający wniosek mógł go wówczas wskazać. Wniosku dowodowego nie można jednak oddalić na tej podstawie, jeżeli okoliczność, która ma być udowodniona, w granicach rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został popełniony w warunkach, o których mowa w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego, lub czy zachodzą warunki do orzeczenia pobytu w zakładzie psychiatrycznym na podstawie art. 93g Kodeksu dowodowy będzie oddalony także wtedy, gdyby jego uwzględnienie było niecelowe z przyczyn określonych art. 437 § 2 Chodzi tutaj o sytuacje, gdy sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie bądź przekazuje sprawę sądowi I instancji do ponownego przed sądem odwoławczymW rozprawie apelacyjnej obowiązkowy jest udział prokuratora oraz obrońcy, jeżeli zachodzi przypadek tzw. obrony obligatoryjnej (art. 79 i 80 Stanowi o tym wprost przepis art. 450 § 1 ramach wyjaśnienia, jak wynika z art. 79 1. W postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli:1) nie ukończył 18 lat;2) jest głuchy, niemy lub niewidomy;3) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia tego czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona;4) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz rozsądny.§ 2. Oskarżony musi mieć obrońcę również wtedy, gdy sąd uzna to za niezbędne ze względu na inne okoliczności utrudniające art. 80 wskazuje natomiast, że oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem okręgowym, jeżeli zarzucono mu zbrodnię. Udział obrońcy w tej sytuacji jest zatem obowiązkowy zarówno w rozprawie głównej, jak i rozprawie przed sądem odwoławczym. Udział innych osób w postępowaniu apelacyjnym jest obowiązkowy tylko wtedy, gdy Sąd uzna to za konieczne. Niestawiennictwo należycie zawiadomionych o terminie rozprawy stron, obrońców lub pełnomocników nie tamuje rozpoznania sprawy, chyba że ich udział jest do treści art. 451 sąd II instancji powinien zarządzić doprowadzenie na rozprawę odwoławczą oskarżonego pozbawionego wolności, jeśli oskarżony złożył stosowny wniosek w terminie 7 dni od daty doręczenia mu zawiadomienia o przyjęciu apelacji. Wniosek złożony po terminie podlega rozpoznaniu, jeżeli nie powoduje to konieczności odroczenia rozprawy. Pomimo wniosek złożonego w terminie sąd odwoławczy może nie zarządzać sprowadzenia oskarżonego z zakładu karnego (aresztu), jeżeli uzna za wystarczającą obecność samego apelacyjna karnaRozprawa apelacyjna karna zwykła się rozpoczynać od ustnego sprawozdania, w którym sędzia sprawozdawca przedstawia przebieg i wyniki dotychczasowego postępowania, a w szczególności treść zaskarżonego wyroku oraz zarzuty i wnioski apelacyjne, jak również kwestie wymagające rozstrzygnięcia z urzędu. Jeżeli jest to potrzebne, odczytywane są poszczególne części akt obowiązujące przepisy postępowania karnego przewidują przy tym możliwość odstąpienia od ustnego sprawozdania. Ma to miejsce w dwóch przypadkach. Pierwszym jest sytuacja, gdy na rozprawę stawią się jedynie uczestnicy postępowania i nie sprzeciwią się odstąpieniu przez sąd od sprawozdania. Drugi przypadek jest nawet bardziej uzasadniony i ma miejsce wtedy, gdy nikt nie stawił się na rozprawę apelacyjną. W każdym z tych przypadków, przewód sądowy rozpoczyna się poprzez ogłoszenie postanowienia o odstąpieniu od ustnego sprawozdaniu rozpoczyna się zasadnicza rozprawa, podczas której strony mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie lub na piśmie. Na samym końcu przewodniczący udziela głosu uczestnikom postępowania w kolejności przez siebie ustalonej, przy czym najpierw udziela głosu skarżącemu. Co istotne, oskarżonemu i jego obrońcy nie można odmówić zabrania głosu po przemówieniach innych uczestników pogarszania sytuacji oskarżonego w postępowaniu apelacyjnymJakie są szanse na wygranie apelacji? Nie sposób tego ocenić. W swej praktyce adwokackiej spotkała się zarówno z przypadkami, kiedy sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów znajdujących oparcie w orzecznictwie i doktrynie, jak również z sytuacją, gdy uwzględnił on apelację, której nie dawałam dużych szans powodzenia. Wszystko zależy nie tylko od sprawy, lecz również – niestety – osób zasiadających w składzie orzekającym od tego, jakie apelacja karna ma szanse, z perspektywy oskarżonego istotna jest zasada, że apelacja w sprawie karnej złożona przez oskarżonego lub jego obrońcę nie może doprowadzić do pogarszania jego sytuacji. Tzw. zakaz reformationis in peius uregulowany jest w art. 434 Jak wynika mianowicie z jego § 1:Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie:1) wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, oraz2) w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia, oraz3) w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, chyba że środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zauważyć, że w przypadku wniesienia środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, apelacja w sprawie karnej może spowodować także orzeczenie na korzyść oskarżonego, jeżeli zachodzą przesłanki określone art. 440 lub art. 455 Mowa tu o przypadkach, gdy utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe lub gdy miałoby dojść do zmiany kwalifikacji prawnej, bez zmiany ustaleń kontekście zakazu reformationis in peius zwrócić należy jednocześnie uwagę na art. 434 § 4 dotyczący przypadków tzw. małego świadka koronnego, czyli oskarżonego współpracującego z organami ścigania, liczącego na nadzwyczajne złagodzenie kary. Otóż:W przypadku skazania z zastosowaniem art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego, i to niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, także wówczas, jeżeli środek odwoławczy wniesiono wyłącznie na korzyść oskarżonego, który po wydaniu wyroku odwołał lub w istotny sposób zmienił swoje wyjaśnienia lub zeznania. Nie dotyczy to jednak przypadku zasadnego podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego lub stwierdzenia przez sąd odwoławczy okoliczności uzasadniających uchylenie orzeczenia, określonych w art. 439 § dotyczącą zakazu pogarszania sytuacji oskarżonego uzupełnia art. 443 zgodnie z którym w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo na korzyść oskarżonego w warunkach określonych w art. 434 § 4. Nie dotyczy to orzekania o środkach zabezpieczających wymienionych w art. 93a § 1 Kodeksu na rozprawie apelacyjnej w sprawie karnejPo przeprowadzeniu przewodu sądowego sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, zmianie lub uchyleniu zaskarżonego orzeczenia w całości lub w części. Sąd zmienia zaskarżony wyrok, orzekając odmiennie co do istoty lub go uchyla i umarza postepowanie. W innych wypadkach wyrok jest uchylany i przekazywany do ponownego rozpoznania. Może to nastąpić w przypadku wystąpienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Rozstrzygnięcie taki powinno także zapaść w sytuacji, gdy oskarżonego uniewinniono w pierwszej instancji lub gdy w stosunku do niego umorzono postępowanie. Wynika to z treści art. 454 § 1 zgodnie z którym: Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. Uchylenie wyroku i jego przekazanie do ponownego rozpoznania jest także możliwe wówczas, kiedy jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w wyroku apelacyjnym Sąd może także, nie zmieniając ustaleń faktycznych, poprawić błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść. Jak wynika tymczasem z art. 455a sąd odwoławczy nie można uchylić wyroku sądu I instancji z tego tylko powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w utrzymaniu w mocy, uchyleniu lub zmianie wyroku sądu pierwszej instancji sąd odwoławczy orzeka wyrokiem. Jego uzasadnienie sporządzane jest z urzędu w terminie 14 dni. Wyjątkiem jest sytuacja, w której sąd zmienia lub utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy. Wówczas uzasadnienie sporządzane jest na wniosek, chyba, że zostało zgłoszone zdanie odrębne. Zgodnie z regulacją art. 457 § 3 w uzasadnieniu należy zwięźle podać, czym kierował się sąd odwoławczy wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za zasadne albo niezasadne. Uzasadnienie wydane na formularzu co do zasady będzie przy tym niesprawiedliwość wyroku w sprawie karnejZgodnie z wyrażoną w art. 440 zasadą, w sytuacji, kiedy w ocenie sądu odwoławczego utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, wyrok podlega zmianie na korzyść oskarżonego niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych niesprawiedliwość ma miejsce wtedy, gdy uchybienia wyroku mieszczą się w ramach tzw. względnych przyczyn odwoławczych, jednakże ich natężenie jest tak istotne, że rażąco narusza poczucie sprawiedliwości. Naruszenie takie musi być niewątpliwe, widoczna na pierwszy rzut oka, i bezsporne. Musi się ono zarazem charakteryzować odpowiednim ciężarem gatunkowym, np. prowadzić do naruszenia przez sąd zasady prawdy materialnej oraz sprawiedliwej odwoławczy stosując art. 440 jest obowiązany do wykazania, jakie kardynalne błędy zostały popełnione, i które przepisy prawa materialnego bądź procesowego zostały naruszone. W kontekście wymierzonej kary można stwierdzić, że orzeczenie będzie rażąco niesprawiedliwe, gdy zasądzona kara przekracza granice dopuszczalnej obiektywnie kary. Innymi słowy, chodzi o sytuację, gdy karę orzeczono w niedopuszczalnym wymiarze według obowiązującego prawa. Przyjmuje się, że obowiązkiem Sądu jest zawsze rozważenie, czy w stosunku do oskarżonego nie znajduje zastosowania tzw. ustawa względniejsza. Pominięcie jej podczas orzekania, kwalifikuje wydany wyrok do zmiany jako rażąco prawne w trakcie rozprawy apelacyjnejInstytucja pytania została przewidziana w postępowaniu karnym, aby ułatwić sądom odwoławczym rozstrzyganie skomplikowanych problemów prawnych. Otóż zgodnie z art. 441 1 Jeżeli przy rozpoznawaniu środka odwoławczego wyłoni się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, sąd odwoławczy może odroczyć rozpoznanie sprawy i przekazać zagadnienie do rozstrzygnięcia Sądowi prawny, który wyłoni się przy rozpoznawaniu apelacji w sprawie karnej, musi mieć charakter konkretny, uwarunkowany okolicznościami sprawy. Oznacza to, że zadawane pytania zmierzać mają do rozstrzygnięcia zagadnień, które budzą poważne wątpliwości na tle tej konkretnej sprawy. Co zarazem istotne, podjęta następnie przez Sąd Najwyższy uchwała jest w danej sprawie wiążąca – niezależnie od tego, czy sąd odwoławczy podziela ten Najwyższy jeżeli uzna to za stosowne (np. z uwagi na charakter rozstrzyganego zagadnienia) może zarazem przejąć sprawę do trwa apelacja od wyroku karnego?W jakim czasie apelacja w sprawie karnej zostanie rozpoznana? Jednoznaczna odpowiedź na to pytanie nie jest możliwa. Najpierw o apelacji zawiadamia się drugą stronę, przesyłając jej odpis, następnie akta przekazywane są do sądu II instancji. Po zarejestrowaniu sprawy w sądzie odwoławczym i wyłonieniu składu sędziowskiego, czeka się na termin. Od złożenia apelacji do rozprawy apelacyjnej mija zasadniczo 6 miesięcy, w zależności od sądu – trochę krócej bądź trochę apelacja w sprawie karnej nie zawiera dodatkowych wniosków dowodowych, sprawa powinna się zakończyć na jednej rozprawie. Jeśli sąd odwoławczy prowadzić będzie uzupełniające postępowania dowodowe, całość rzecz jasna się przeciągnie… Z perspektywy oskarżonego istotne jest niemniej to, że do czasu wydania wyroku przez sąd odwoławczy, kara orzeczona przez sąd I instancji nie podlega apelacja – co dalej?Jeżeli sąd odwoławczy wyda wyrok, który nie będzie po myśli skarżącego, nie oznacza to zakończenia walki w interesie Klienta. Istnieją bowiem możliwości kwestionowania nawet prawomocnych w sprawie karnejPierwszym z takim nadzwyczajnych środków zaskarżenia jest kasacja. Zgodnie z art. 519 Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie oraz od prawomocnego postanowienia sądu odwoławczego o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego określonego w art. 93a Kodeksu karnego może być wniesiona kasacji mogą być uchybienia wymienione w art. 439 lub inne rażące naruszenie prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. Dalsze ograniczenia co do kasacji wynikają tymczasem z art. 523 § 2 i 3 Otóż kasację na korzyść oskarżonego można wnieść jedynie w razie skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Kasację na niekorzyść oskarżonego można natomiast wnieść jedynie w razie uniewinnienia oskarżonego albo umorzenia na wyrok sądu odwoławczegoDrugą możliwością zaskarżania prawomocnych orzeczeń jest skarga na wyrok sądu odwoławczego. Zgodnie z art. 539a § 1 środek ten przysługuje od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu pierwszej instancji i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania stronom przysługuje skarga do Sądu Najwyższego. W zakresie, w jakim wyrok ten nie kończy postępowania w sprawie, nie przysługuje od niego wyrok może być zaskarżony w całości lub w części. Podstawą zaskarżenia może być przy tym wyłącznie naruszenie art. 437 określającego podstawy wydania orzeczenia kasatoryjnego, lub z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1 czyli wskazywanych bezwzględnych przyczyn o wznowienie postępowaniaIstnieje wreszcie możliwość złożenia wniosku o wznowienie postępowania. Środek ten ma za zadanie doprowadzić do ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w sytuacji, kiedy pojawiłyby się wyjątkowe okoliczności związane z prawomocnie rozstrzygniętą już wznowienia postępowania zostały przewidziane w art. 540, zgodnie z którym:§ 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia;2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że:a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze,b) skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą albo nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne obostrzenie kary,c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne, błędnie przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.§ 2. Postępowanie wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie; wznowienie nie może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.§ 3. Postępowanie wznawia się na korzyść oskarżonego, gdy potrzeba taka wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego działającego na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą podstawy wznowienia postępowania wynikają natomiast z art. 540a Zgodnie mianowicie z tym przepisem postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić, jeżeli:skazany, do którego zastosowano przepis art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego (czyli instytucja tzw. małego świadka koronnego) nie potwierdził w postępowaniu karnym ujawnionych przez siebie informacji, lubzachodzi okoliczność określona w art. 11 § 3 a zatem w przypadku dezaktualizacji podstaw do tzw. umorzenia adwokata z zakresu prawa karnegoJako adwokat do spraw karnych często spotykam się z problematyką apelacji. Cześć z moich Klientów zgłasza się do mnie dopiero po wyroku I Instancji. Należy pamiętać, że najważniejszy jest szybki kontakt z adwokatem po ogłoszeniu wyroku. Po pierwsze, termin na złożenie wniosku o uzasadnienie wynosi tylko 7 dni. Po drugie, jeżeli wniosek o uzasadnienie został złożony w terminie, apelacja w sprawie karnej musi zostać złożona w przeciągu 14 dni od doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem. W tym czasie adwokat powinien się zasadniczo zapoznać z całością akt sprawy. Skuteczna apelacja może się bowiem opierać jedynie na całym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Stąd też tak ważne jest szybkie nawiązanie kontaktu z adwokatem i umówienie się na i praktykaPoniżej przedstawiam kilka istotnych poglądów orzecznictwa, które można wykorzystać w praktyce:Obowiązki strony wnoszącej o przywrócenie terminu zawitego – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2019 r., sygn. akt: V KZ 25/19„Na stronie wnoszącej o przywrócenie terminu zawitego ciąży nie tylko obowiązek wskazania wszystkich okoliczności, które uniemożliwiły jej dokonanie czynności procesowej w przewidzianym terminie, ale także uprawdopodobnienie, że nastąpiło to z przyczyn od strony niezależnych, tj. przekonywującego uzasadnienia zaistniałego uchybienia i wskazania podstaw swoich twierdzeń.”Usprawiedliwienie nieobecności oskarżonego na rozprawie apelacyjnej – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2018 r., sygn. akt: IV KK 421/ – już po przeprowadzeniu rozprawy apelacyjnej – okoliczności związane z potrzebą nagłej hospitalizacji oskarżonego w dniu rozprawy, niemożnością powiadomienia o niej sądu i obrońcy, a także deklarowaną przez niego chęcią uczestniczenia w tej rozprawie powodują, iż nie można uznać, iż oskarżony nie stawił się na tą rozprawę bez usprawiedliwienia. Rzecz bowiem w tym, że faktycznie ta rozprawa odwoławcza nie powinna być w tym dniu przeprowadzona. Brak wiedzy sądu o okolicznościach obiektywnie uniemożliwiających oskarżonemu udział w rozprawie nie był wszak skutkiem zaniechania ze strony oskarżonego, lecz wynikiem przeszkody losowej o charakterze nagłym i wyjątkowym. W takim zaś wypadku nie sposób uznać, iż doszło do niestawiennictwa bez usprawiedliwienia, skoro jego brak leżał poza wolą oskarżonego. W tej też sytuacji wyjście na jaw, dopiero po dokończeniu rozprawy, pomimo nieobecności oskarżonego okoliczności uniemożliwiających mu w niej udział oraz stanowiących przeszkodę powzięcia o nich przez sąd informacji powoduje konieczność uznania, iż doszło do rzeczywistego naruszenia normy art. 450 § 3 KPK, chociaż sądu orzekającego nie sposób jest obciążyć brakiem staranności w ocenie przewidzianych w art. 117 § 2 KPK Przepis art. 117 § 2 KPK ma charakter gwarancyjny dla stron uprawnionych do wzięcia udziału w czynności procesowej. Poza sporem jest przecież, iż warunkiem realizacji obrony w znaczeniu materialnym jest właśnie przysługujące oskarżonemu prawo do udziału w rozprawach i posiedzeniach przed sądem. Oskarżony – a jeśli ma obrońcę, to i obrońca – mają prawo do uczestnictwa w rozprawie, zarówno głównej, jak i toczącej się przed sądem jednoznacznego i wyczerpującego ustalenia wartości mienia w kontekście rażącej niesprawiedliwości wyroku – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2019 r., sygn. akt: II AKa 210/19Na sądzie pierwszej instancji spoczywa obowiązek ustalenia w sposób jednoznaczny i wyczerpujący wartości mienia, które stanowi przedmiot przestępstwa, i jej wskazania w opisie czynu, który zostaje przypisany oskarżonemu. Powyższa uwaga ma szczególnie istotne znaczenie w wypadku przestępstw przeciwko mieniu, które mogą być popełnione w typie uprzywilejowanym, podstawowym albo kwalifikowanym. Użycie przez sąd okręgowy w czynie przypisanym oskarżonemu przyimka „około”, a zatem „mniej więcej, orientacyjnie, w przybliżeniu”, obok liczby wskazującej na wartość mienia, klasyfikuje zaskarżony wyrok jako orzeczenie rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 KPK. Rozstrzygnięcie tej treści godzi w prawdę ustaleń faktycznych, z których jednoznacznie wynika wartość przedmiotowego mienia. Wyrok tej treści narusza także w istotny sposób społeczne poczucie sprawiedliwości, gdyż nie tylko, że nie pozwala na odczytanie wartości mienia, stanowiącego przedmiot przestępstwa, ale rodzi domniemywanie, że ta wartość może być wyższa. W ten sposób orzeczenie takiej treści godzi w prawa oskarżonego, który jest pozbawiony przekonania o pewności treści sądowego rozstrzygnięcia i narażony na niebezpieczeństwo przypisywania mu w wymiarze społecznym przestępstwa skierowanego w stosunku do mienia o wyżej zbadania przez Sąd Odwoławczy wyrok I Instancji pod kątem rażącej niesprawiedliwości – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., sygn. akt: V KK 225/19Sąd odwoławczy ma prawo i obowiązek zbadania sprawy pod względem merytorycznym i prawnym nie tylko w granicach środka odwoławczego, ale także z urzędu niezależnie od tych granic, celem stwierdzenia, czy nie zachodzi oczywista niesprawiedliwość wyroku. Do obrazy przepisu art. 440 KPK może zatem dojść wówczas, gdy sąd odwoławczy nie skontroluje orzeczenia sądu pierwszej instancji pod kątem jego ewentualnej oczywistej potrzebowaliby Państwo pomocy prawnej w opisanym zakresie, zapraszam na spotkanie w Kancelarii Adwokackiej w Krakowie. Obszar mojej działalności obejmuje nie tylko Kraków, lecz również Katowice, Częstochowę, Kielce, Tarnów czy Rzeszów. W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie może odbyć się w trybie zdalnym przy zachowaniu odpowiednich środków bezpieczeństwa.

Kodeks postępowania karnego przewiduje dwa tryby wydania wyroku skazującego na warunkach ustalonych z oskarżonym. Zgodnie z art. 335 kpk prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy. Prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Natomiast zgodnie z art. 387 kpk - do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono występek, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego; jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z W sądziePomimo wyrażenia zgody przez oskarżonego na wymierzenie mu ustalonej w ten sposób kary – ustawodawca nie wykluczył możliwości instancyjnej kontroli tak zapadłego wyroku. Oskarżony wnosząc apelację od takiego wyroku musi jednak liczyć się z Kodeks postępowania karnego Zaskarżenie wyłącznie na korzyść oskarżonego - w oparciu o zarzuty związane ze skazaniem w trybie art. 387 - wyroku opartego na zawartym przed sądem pierwszej instancji porozumieniu karnoprocesowym, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie, uprawnia sąd odwoławczy do wydania na podstawie art. 434 § 3 orzeczenia surowszego niż zaskarżone, a to wobec niestosowania w takim wypadku zakazu orzekania na niekorzyść oskarżonego, o którym mowa w art. 434 § 1 Kontrola odwoławcza odbywa się co do zasady na zwyczajnych zasadach, co oznacza, że ocena zasadności zarzutów apelujących przebiega według ogólnych kryteriów ustawowych niezależnie od tego, czy do wydania zaskarżonego wyroku doszło w trybie art. 387 czy art. 335 Proceduralnie przebieg rozprawy odwoławczej również nie odbiega od „normalnej” apelacji. Nie zawsze jednak wniesienie apelacji od wyroku wydanego w trybie art. 387 czy też art. 335 powoduje możliwość wymierzenia kary surowszej. Rygor ten nie może mieć zastosowania np. przy zaskarżeniu wyroku - chociażby tylko co do kary - lecz wydanego z naruszeniem reguł określonych w tych przepisach. Tak np. orzeczenie przez sąd kary surowszej od uzgodnionej przez strony stanowi w istocie złamanie ugody określającej warunki dobrowolnego poddania się karze, zaś samo orzeczenie nie może być uznane za wydane w trybie art. 387 (lub art. 335 Obrońca z urzęduWątpliwości w zakresie konstytucyjności możliwości pogorszenia sytuacji apelującego w powyższym trybie były tak istotne, że głos zabrał Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 28 kwietnia 2009r. Trybunał stwierdził, że art. 434 § 3 i art. 443 zdanie pierwsze in fine w zakresie, w jakim dopuszczają możliwość orzeczenia na niekorzyść oskarżonego w sytuacji zaskarżenia wyroku, wydanego z zastosowaniem art. 387 wyłącznie na korzyść oskarżonego w oparciu o zarzuty:a) związane ze skazaniem w trybie art. 387 są zgodne z art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,b) nieobjęte porozumieniem zawartym w trybie wskazanym w punkcie 1 lit. a, są niezgodne z art. 42 ust. 2 wyrok Trybunału Konstytucyjnego (sygn. P 22/07) odnoszący się do konstytucyjności przepisu art. 434 § 3 dotyczy przypadku wydania wyroku z zastosowaniem przepisu art. 387 niemniej winien on mieć przełożenie również na sytuację wydania wyroków w oparciu o wniosek złożony w trybie art. 335 bo w obu przypadkach wyrokowanie oparte jest na uzgodnieniach stron. Uwzględniając treść rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, a także poglądy wyrażane przez doktrynę (zob. S. Zabłocki, Ograniczenia zakazu reformationis in peius, Palestra 2003, nr 7-8, s. 125; W. Kociubiński, Wyłączenie stosowania zakazu reformationis in peius w wypadkach określonych w art. 60 § 3 i 4 oraz art. 343 lub art. 387 Prok. i Pr. 2004, nr 10, s. 147), należy przyjąć, że przepis art. 434 § 3 dotyczy przypadków apelacji na korzyść oskarżonego od wyroku wydanego w trybie art. 387 (jak i 335) opartych na zarzutach pozwalających ustalić, że oskarżony zrywa umowę o skazanie go z zastosowaniem tego przepisu.

3) opłata od pozwu: 5% wartości przedmiotu sporu; 4) do pozwu należy załączyć odpis wyroku sądu karnego - sąd cywilny będzie związany ustaleniami sądu karnego co do faktu popełnienia przestępstwa i pozwani co do zasady nie będą mogli już kwestionować zasad odpowiedzialności;

przez shuehos » Cz, 12 sty 2006, 21:31 moze ktos wie jak napisac apelacje od wyroku sadu Najpierw napisz Apelacja,a pod spodem nie zgadzam od sądu wezwanie do usunięcia braków formalnych,a tam określenie jak powinna wyglądać apelacja z wskazaniem odpowiednich artykułów shuehos Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 przez marik » Cz, 12 sty 2006, 23:46 Dziekuje bardzo chyba tak zrobię bo adwokaci chca duzo kasy za napisanie marik Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 przez mentor- » Pt, 13 sty 2006, 10:03 Dziekuje bardzo chyba tak zrobię bo adwokaci chca duzo kasy za napisanie Czasami lepiej zapłacić profesjonaliście , niż przgrać z krestesem w II instancji bo to też kosztuje ( koszty wpisu od apelacji , a jeśli przeciwnik jest repezentowany przez adwokata lub radcę to dodatkowo zwrot kosztów zastępstwa ) mentor- Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 przez shuehos » Pt, 13 sty 2006, 22:08 Czasami lepiej zapłacić profesjonaliście , Ale tylko czasami,wszystko zależy co w tym procesie chce się osiągnąć? shuehos Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Powrót do Prawo Cywilne apelacja od wyroku sądu okręgowego przez ju-lek » Pt, 25 cze 2004, 21:12 11 Odpowiedzi 9091 Wyświetlone Ostatni post przez Darek Wt, 21 wrz 2004, 22:24 Uznanie wyroku zagranicznego sądu polubownego przez Alek » Cz, 26 cze 2003, 10:52 4 Odpowiedzi 902 Wyświetlone Ostatni post przez Alek Wt, 26 sie 2003, 19:16 apelacja przez jaru23 » Wt, 8 paź 2002, 13:23 3 Odpowiedzi 1176 Wyświetlone Ostatni post przez Dredd Śr, 9 paź 2002, 16:31 zażalenie czy apelacja przez dominika » Pn, 7 cze 2004, 16:17 1 Odpowiedzi 911 Wyświetlone Ostatni post przez Marcin Pn, 7 cze 2004, 23:54 Apelacja - koszty przez Fragles » Pt, 21 maja 2004, 21:57 1 Odpowiedzi 1018 Wyświetlone Ostatni post przez Marcin Pt, 21 maja 2004, 22:55 Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości

Art. 519 k.p.k. – Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie oraz od prawomocnego postanowienia sądu odwoławczego o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego określonego w art. 93a Kodeksu karnego może być wniesiona kasacja. Przepisu art. 425 § 2 zdanie trzecie nie stosuje się.

Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia chyba, że przepisy szczególne stanowią inaczej. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu zarządza doręczenie jego odpisu oskarżonemu, wzywając oskarżonego tym samym do składania wszelkich wniosków dowodowych w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia- art. 338 § 1 W myśl art. 338 § 2 oskarżony w terminie zawitym 7 dni od daty doręczenia mu aktu oskarżenia może wnieść pisemną odpowiedź na akt oskarżenia o czym powinien zostać pouczony. Należy jednak pamiętać, że nie zawsze najlepszym posunięciem procesowym jest składanie takowej pisemnej odpowiedzi z uwagi, że wówczas poniekąd ujawniamy jeszcze przez rozpoczęciem procesu obraną linię obrony. Jedynie w przypadku dochodzenia nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany. Jednak w myśl art. 325g § 2 przesłuchanie osoby podejrzanej musi zacząć się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego. Gdy takowych odpowiednich czynności w stosunku do świadka czy odpowiednio do podejrzanego przesłuchujący funkcjonariusz nie uczyni to temu Panu funkcjonariuszowi, który przeprowadza przesłuchanie możemy podziękować i żądać potwierdzenia pieczęcią i podpisem na wezwaniu, że wstawiliśmy się w danym miejscu i czasie na przesłuchanie. W myśl art. 143 § 1 pkt 2 w zw. z art. 71 § 3 przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora wymaga spisania protokołu. Ponadto w myśl art. 174 dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Gdy prowadzący postępowanie przygotowawcze od razu zacznie rozpytywać świadka, a tak zdarza się w praktyce to wówczas należy pouczyć prowadzącego o brzmieniu art. 174 art. 190 oraz art. 191 które mówią między innymi o pouczeniu przed rozpoczęciem przesłuchania o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy i przedstawieniu świadkowi pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie do podpisania oraz, że dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. W myśl art. 175 § 1 wezwanego na przesłuchanie w charakterze podejrzanego przed przesłuchaniem należy pouczyć taką osobę, że ma prawo składać wyjaśnienia, może jednak bez podania powodów odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania lub odmówić składania wyjaśnień. Ponadto w myśl art. 300 § 1 podejrzanego należy również pouczyć o prawie do składania wniosków o dokonanie czynności śledztwa lub dochodzenia, do korzystania z pomocy obrońcy, do końcowego zaznajomienia z materiałami postępowania, jak również o uprawnieniu określonym w art. 301 oraz o obowiązkach i konsekwencjach wskazanych w art. 74 art. 75 art. 138 i art. 139 Pouczenie to należy wręczyć podejrzanemu na piśmie; podejrzany otrzymanie pouczenia potwierdza podpisem. Na żądanie podejrzanego należy przesłuchać go z udziałem ustanowionego obrońcy. Niestawiennictwo obrońcy nie tamuje przesłuchania- art. 301 W wypadkach nie cierpiących zwłoki, w szczególności wtedy, gdy mogłoby to spowodować zatarcie śladów lub dowodów przestępstwa, można w toku czynności wymienionych w § 1 art. 308 przesłuchać osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa w charakterze podejrzanego przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jeżeli zachodzą warunki do sporządzenia takiego postanowienia. Przesłuchanie rozpoczyna się od informacji o treści zarzutu- art. 308 § 2 Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go- art. art. 313 § 1 Jeżeli takowego pisemnego postanowienia o przedstawieniu zarzutów osobie wezwanej w charakterze podejrzanego funkcjonariusz nie przedstawi to należy odmówić jakichkolwiek wyjaśnień. W myśl art. 313 § 2 postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Należy pamiętać, że podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia z materiałami śledztwa żądać sporządzenia i doręczenia uzasadnienia postanowienia o przedstawieniu zarzutów na piśmie- art. 313 § 3 Uzasadnienie doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni od daty złożenia takowego wniosku- najlepiej składać na piśmie za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii. W myśl art. 313 § 4 w uzasadnieniu należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody zostały przyjęte za podstawę zarzutów. W myśl art. 315 podejrzany i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik mogą składać wnioski o dokonanie danej czynności śledztwa. Należy ich również dopuścić do owych czynności śledztwa jeżeli czynności nie będzie można powtórzyć na rozprawie art. 316 § 1 W myśl art. 317 należy ich na zgłoszone żądanie dopuścić do udziału w innych czynnościach śledztwa (nawet do tych czynności, które mogą być powtórzone na rozprawie). W terminie zawitym do 3 dni od daty zaznajomienia podejrzanego z materiałami śledztwa strony mogą składać na piśmie wszelkie wnioski o uzupełnienia śledztwa. Termin zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania powinien być tak wyznaczony, aby od daty doręczenia zawiadomienia podejrzanemu i jego obrońcy upłynęło co najmniej 7 dni. Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia chyba, że przepisy szczególne stanowią inaczej. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu zarządza doręczenie jego odpisu oskarżonemu, wzywając go tym samym do składania wszelkich wniosków dowodowych w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia- art. 338 § 1 W myśl art. 338 § 2 oskarżony w terminie zawitym 7 dni od daty doręczenia mu aktu oskarżenia może wnieść pisemną odpowiedź na akt oskarżenia o czym powinien zostać pouczony. Należy jednak pamiętać, że nie zawsze najlepszym posunięciem procesowym jest składanie takowej pisemnej odpowiedzi z uwagi, że wówczas poniekąd ujawniamy jeszcze przez rozpoczęciem procesu obraną linię obrony. Jedynie w przypadku dochodzenia nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany. Jednak w myśl art. 325g § 2 przesłuchanie osoby podejrzanej musi zacząć się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego. Gdy takowych odpowiednich czynności w stosunku do świadka czy odpowiednio do podejrzanego przesłuchujący funkcjonariusz nie uczyni to temu Panu funkcjonariuszowi, który przeprowadza przesłuchanie możemy podziękować i żądać potwierdzenia pieczęcią i podpisem na wezwaniu, że wstawiliśmy się w danym miejscu i czasie na przesłuchanie. W myśl art. 143 § 1 pkt 2 w zw. z art. 71 § 3 przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora wymaga spisania protokołu. Ponadto w myśl art. art. 174 dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Gdy przeprowadzający czynności funkcjonariusz sporządzi tylko notatkę to mamy prawo jej nie podpisywać powołując się na art. 121 w zw. z art. 143 § 1 pkt 2 (spisania protokołu wymagają: przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora). W myśl art. 143 § 2 nawet z innych czynności niż określonych w art. 143 § 1 sporządza się protokół jeżeli przepis szczególny tego wymaga albo przeprowadzający czynność uzna to za potrzebne. Jedynie w innych pozostałych skrajnych przypadkach można ograniczyć się do sporządzenia notatki urzędowej- 143 § 2 in fine Z wykładni językowej- gramatycznej jasno wynika, że świadka się przesłuchuje i świadek składa zeznania- w innych wypadkach nie składa zeznań, a jest jedynie rozpytywany. W takowych przypadkach świadek może odmówić jakichkolwiek wypowiedzi i krótko oświadczyć, że będzie jedynie zeznawał po odpowiednim pouczeniu go o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy i zatajenie prawdy oraz po podpisaniu stosownego oświadczenia w tym przedmiocie i sporządzania protokołu przesłuchania. Jeżeli już przesłuchanie będzie prawidłowo przeprowadzane należy pamiętać o tym, że w myśl art. 182 § 1 osoba najbliższa dla oskarżonego może odmówić zeznań. Prawo odmowy zeznań trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia- art. 182 § 2 Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem art. 182 § 3 Natomiast w myśl art. 183 § 1 świadek może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. W myśl art. 185 można zwolnić od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytania osobę, która pozostaje z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym, jeżeli osoba taka wnosi o zwolnienie. Ponadto nawet umyślne złożenie przez świadka zeznań nieprawdziwych lub umyślne zatajenie prawdy co do okoliczności mających znaczenie dla ustalenia jego odpowiedzialności karnej lub osoby mu najbliższej, pomimo pouczeniu go o uprawnieniach z art. 183 § 1 nie podlega penalizacji. Zawarte w art. 183 § 1 prawo świadka to odmowy odpowiedzi na konkretne pytanie nie zapewnia mu w sposób dostateczny prawa do obrony. Wobec tego pomimo, że świadek zostanie pouczony o prawie odmowy odpowiedzi na konkretne pytania mogące narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe to ma prawo (jeśli istnieją warunki wyłączenia bezprawności) umyślnie zeznawać nieprawdę lub zatajać prawdę z uwagi, że w wyniku odmowy udzielenia odpowiedzi na konkretne pytanie dostarczył by pośrednio, w sposób konkludentny informacji o okolicznościach dotyczących odpowiedzialności karnej jego lub osoby jemu najbliższej. Jest to fundamentalne prawo oparte na pozaustawowym kontratypie działania we własnej obronie, każdego uczestnika postępowania, nota bene w tym również świadka, biegłego, strony postępowania do nieobwiniania się i niedostarczania dowodów przeciwko sobie. Zasada nemo tenetur, chroni każdego uczestnika postępowania karnego, który zobowiązany jest do składania oświadczeń procesowych (świadka, biegłego, strony postępowania), który w razie ujawnienia przestępstwa mógłby on sam zostać narażony na odpowiedzialność karną lub osoba dlań najbliższa. Zasada nemo tenetur wobec tego chroni każdego, potencjalnego podejrzanego jeszcze przed postawieniem mu jakiegokolwiek zarzutu, od momentu popełnienia czynu (por. Z. Sobolewski: Samooskarżenie w świetle prawa karnego (nemo ipsum accusare tenetur) Warszawa 1982 r., s. 11; P. Wiliński: Zasada prawa do obrony w polskim procesie karnym, Kraków 2006 r., s. 356). Podobne stanowisko w tej kwestii zajął ETPC w Straburgu, w sprawie Paul Serves przeciwko Francji, stwierdzając, że tu cytuję: „nielegalną próbę przesłuchania w charakterze świadka osoby, która z dotychczasowych działań organów może wnioskować, że złożone przez nią zeznania zostaną wykorzystane w przyszłości przeciwko niej samej”- [wyrok z dnia 20 października 1997 r., RJD 1997 VI, par. 45-47 w: M. A. Nowicki: Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, t. 1 (Prawo do rzetelnego procesu sądowego), Kraków 2001, s. 42]. Należy wobec tego stwierdzić, że prawo do milczenia oraz wolność od samooskarżenia to fundamentalne prawo każdego obywatela w demokratycznym państwie prawa i stanowi o istocie rzetelnego procesu, a organ procesowy niestety ale nie może stosować niestosownych nacisków i dążyć do zmuszenia konkretnej osoby do tego aby ujawniła okoliczności obciążające ją samą lub osobę dla niego najbliższą. Szerokie rozumienie konstytucyjnego prawa do obrony (art. 42 ust. 2 Konstytucji R. P.) jawi się zarówno w piśmiennictwie (zob. D. Dudek: Konstytucyjna wolność człowieka a tymczasowe aresztowanie, Lublin 1999, s. 202) oraz w orzecznictwie (zob. wyrok z dnia 17 lutego 2004 r., SK 39/02, OTK-A, 2004, z. 2, poz. 7). Jak wiadomo oskarżony nie odpowiada za złożenie nieprawdziwych wyjaśnień (istnieją warunki bezkarności czynu), tak w piśmiennictwie (por. M. Siewierski: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 1965 r., s. 178; J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 1977, s. 663; B. Kunicka Michalska w: red.: System prawa karnego. Tom IV, O przestępstwach w szczególności, Wrocław, 1989, s. 667), jak i w judykatach (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1991 r., I KZP 12/91, OSNKW 1991, z. 10-12, poz. 46; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 1982 r., II KR 338/81, OSNKW 1982, z. 3, poz. 14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 czerwca 2001 r., II AKa 74/01, OSPriPr 2002, z. 9, poz. 22) pomijając przypadki pomawiania przez oskarżonego innej osoby o popełnienie przestępstwa jemu zarzucanego, w tym i przestępstwa skarbowego, wykroczenia, wykroczenie skarbowa lub przewinienie dyscyplinarnego lub o współudział w tym przestępstwie w celu ukrycia tożsamości rzeczywistych współuczestników tego przestępstwa, a nie w celu własnej obrony, co wykracza poza granice przysługującego mu prawa do obrony i może ponosić odpowiedzialność karną z art. 234 Zgodnie z tezą uchwały z dn. 11 stycznia 2006 r. I KZP 49/05 tu cytuję: „Oskarżony, który składając wyjaśnienia w związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, fałszywie pomawia inną osobę o współudział w tym przestępstwie w celu ukrycia tożsamości rzeczywistych współuczestników tego przestępstwa, a nie w celu własnej obrony, wykracza poza granice przysługującego mu prawa do obrony i może ponosić odpowiedzialność karną z art. 234 W uzasadnieniu uchwały z dnia 20 czerwca 1991 r., I KZP 12/91, wyraził trafny pogląd, tu cytuję: „realizacja przysługującego oskarżonemu prawa do obrony, z którego korzysta w całym postępowaniu karnym, nie pozwala na uznanie za przestępstwo działania w szeroko pojętych granicach tego prawa”. Należy zwrócić uwagę również na fakt, że zawarte w rozdziele III Kodeksu karnego okoliczności wyłączające odpowiedzialność karną nie są kompletne, a brak w nich między innymi takich działań jak: działanie w granicach uprawnień (oświadczenie składane w uzasadnieniu lub w obronie praw np. skargi sądowe, odpowiedzi na zarzuty procesowe, zażalenia, doniesienia pokrzywdzonych o przestępstwie) lub obowiązków określonych w ustawie lub w przepisach wydanych na podstawie ustawy. Wówczas działanie takie nie może być przestępstwem chociaż wyczerpuje znamiona czynu zabronionego (por. I. Andrejew: Polskie prawo karne w zarysie, Warszawa 1986, s. 173-174; K. Buchała: Prawo karne materialne, Warszawa 1989, s. 247-248; M. Cieślak: Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia, Warszawa 1990, s. 233, 250-251). Podstawowym gwarantem prawa do obrony dla oskarżonego jest przepis art. 175 (prawo do milczenia) oraz art. 74 § 1 (brak obowiązku dowodzenia swej niewinności oraz dostarczania dowodów na swoją niekorzyść). Przepisy art. 74 § 1 oraz art. 175 na podstawie wykładni systemowej wprowadzają pozaustawowy kontratyp niektórych przestępstw i rozciąga się na każdego uczestnika postępowania nota bene w tym również świadka, biegłego, strony postępowania ponieważ nie do pomyślenia byłaby bowiem sytuacja, w której prawo formułowałoby nakaz prawnokarny, aby osoba ta dostarczała dowody przeciwko sobie samej lub osoby mu najbliższej (por. W. Daszkiewicz: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 28 stycznia 1975 r., IV KR 313/74, OSP 1978, z. 9, s. 378; Z. Doda, A. Gaberle: Dowody w procesie karnym, Warszawa 1995, s. 234-235; L. Paprzycki: Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 20 czerwca 1991 r., I KZP 12/91, Pal. 1992, z. 1-2, s. 98-99). Podobne zdanie wyraził w uchwale z dnia 20 września 2007 r., I KZP 26/07 tu cytuję: „Nie popełnia przestępstwa fałszywych zeznań (art. 233 § 1 kto umyślnie składa nieprawdziwe zeznania dotyczące okoliczności mających znaczenie dla realizacji jego prawa do obrony (art. 6 Ponadto w uzasadnieniu uchwały z dnia 20 września 2007 r., I KZP 26/07 wyraził pogląd prawny tu cytuję: „Niezależnie bowiem od tego, że przepis art. 183 § 1 pozwala świadkowi tylko uchylić się od odpowiedzi na pytanie, na które odpowiedź stanowiłaby ujawnienie okoliczności grożących zeznającemu (lub osobie dlań najbliższej) poniesieniem odpowiedzialności za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe i nie gwarantuje mu prawa do milczenia, to jeszcze stawia go przez dylematem: odmówić odpowiedzi na pytanie w ten sposób zwracając uwagę organu procesowego na okoliczności, o istnieniu których wolałby nie wspominać, czy też zeznawać i narazić się na odpowiedzialność karną. Ta, leżąca u podstaw instytucji uchylania się od odpowiedzi na pytanie przez świadka zagrożonego odpowiedzialnością karną, wewnętrzna sprzeczność sprawia, że może ona mieć tylko „minimalne znaczenie praktyczne” i „jest dotknięta wadą wrodzoną, której nie jest w stanie uleczyć żadna kuracja” (P. Sowiński: Prawo świadka do odmowy zeznań w procesie karnym, Warszawa 2004, s. 126)”. To jednak nie w znikomej „skuteczności” tego unormowania należy upatrywać nietrafności ocenianych w tym miejscu poglądów. Jak to już wykazano, osobie, która złożyła zeznania w charakterze świadka co do okoliczności czynu, który miała popełnić – przysługuje kontratyp działania w granicach uprawnień, gwarantowany jej prawem do obrony (w tym także składania nieprawdziwych oświadczeń) i wolności od samooskarżenia. Stąd też pouczenie jej o treści art. 183 § 1 nie może być podstawą przypisania takiej osobie sprawstwa występku złożenia fałszywych zeznań, bo chroni ją przed odpowiedzialnością karną pozaustawowy kontratyp działania we własnej obronie lub obronie osoby najbliższej. „Utrzymywanie, że uprawnienie określone w art. 183 § 1 stwarza w takim wypadku szansę realizacji prawa do obrony i zasady nemo tenetur byłoby przejawem hipokryzji i lekceważenia instytucji procesowych”- uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 4/07, OSNKW 2007, z. 6, poz. 45). Uchwała z dn. 26 kwietnia 2007 r. KZP 4/07 tu cytuję: "Nie ponosi odpowiedzialności karnej na podstawie art. 233 § 1 osoba, która przesłuchana została w charakterze świadka wbrew wynikającemu z art. 313 § 1 nakazowi przesłuchania jej jako podejrzanego". Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 czerwca 2001 r. II AKa 74/2001 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2002/10 poz. 81 Prokuratura i Prawo - dodatek 2002/9 poz. 22 tu cytuję: "Nie jest dopuszczalne skazanie sprawcy fałszywych zeznań za przestępstwo określone w art. 233 § 1 jeżeli w postępowaniu karnym, w którym występował jako oskarżony, złożył uprzednio w charakterze świadka zeznania co do okoliczności związanych z zarzucanym mu czynem". Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 6 września 2005 r. WK 18/2005 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2005 poz. 1612 tu cytuję: "Nie jest dopuszczalne skazanie sprawcy fałszywych zeznań za przestępstwo określone w art. 233 § 1 jeżeli w postępowaniu karnym, w którym występował jako oskarżony, złożył je uprzednio w charakterze świadka co do okoliczności związanych z zarzucanym mu czynem. Skazanie takie obraża art. 6 i art. 74 § 1 a w rezultacie jest rażąco niesłuszne". Należy również pamiętać o tym, że przesłuchiwany ma prawo żądać sprostowania protokołu z przesłuchania. Gdy na żądanie świadka co do sprostowania protokołu przesłuchujący nie dokona stosowanego sprostowania to należy odmówić podpisania takowego protokołu z przesłuchania. Nikt nie ma takowego prawa aby zmuszać do podpisania takowego protokołu przesłuchania, a nawet wówczas gdy odmawiamy podpisu z innych przyczyn- art. 121 Przesłuchanie świadka wymaga sporządzenia protokołu przesłuchania. W przypadku gdy przesłuchujący na samym początku czynności procesowej, przed rozpoczęciem przesłuchania w myśl art. 190 nie poucza świadka o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy i nie przedstawienia świadkowi pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie do podpisania wówczas jest to jedynie rozpytanie świadka. Z takowego rozpytania sporządza się jedynie notatkę. Takowe rozpytania świadka mogą przyczynić się i ułatwić prowadzącemu postępowanie ewentualne zebranie, sformułowanie i postawienie zarzutów takowej osobie, która uprzednio została rozpytywana jako świadek. W takowych okolicznościach świadek może stać się podejrzanym. Co prawda w myśl art. 393 § 1 in fine nie wolno jednak w postępowaniu jurysdykcyjnym odczytywać notatek dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu. W myśl art. 143 § 1 pkt 2 przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora wymaga spisania protokołu. Ponadto w myśl art. 389 § 1 nie wolno odczytywać oskarżonemu na rozprawie jego poprzednio złożonych zeznań w charakterze świadka w tej lub innej sprawie w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Jedynie można odczytywać na rozprawie protokoły wyjaśnień oskarżonego złożonych poprzednio w charakterze oskarżonego w tej lub innej sprawie w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. W myśl art. 391 § 1 można odczytywać świadkowi na rozprawie jego poprzednio złożone zeznania w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Wolno również w myśl art. 391 § 3 odczytywać na rozprawie protokoły złożonych poprzednio przez świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego. Nie wolno jednak w myśl art. 393 § 1 in fine odczytywać notatek dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu. Wobec tego takowa notatka rozpytania świadka jest nieprzydatna w postępowaniu jurysdykcyjnym zarówno dla świadka jak i oskarżonego, a w postępowania przygotowawczym jedynie może narazić nas na postawienie ewentualnych zarzutów. Konstrukcja przepisu art. 389 § 1 jasno wskazuje, że ustawodawca zawęził odczytywanie oskarżonemu protokołów do wyjaśnień, które zostały złożone przez niego w charakterze oskarżonego używając zwrotu tu cytuję: „wolno na rozprawie odczytywać tylko w odpowiednim zakresie protokoły jego wyjaśnień złożonych poprzednio w charakterze oskarżonego w tej lub innej sprawie w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę". Wobec tego nie można odczytywać mu między innymi zeznań z postępowania cywilnego, gdzie występował w roli pozwanego, notabene w postępowaniu cywilnym nie jest możliwe występować w charakterze oskarżonego. W rozumieniu 389 § 1 ustawodawca zezwolił na odczytywanie oskarżonemu jedynie poprzednio złożonych wyjaśnień ale ze sprawy gdzie występował stricte w charakterze oskarżonego. Natomiast konstrukcja przepisu art. 391 § 1 jasno wskazuje, że ustawodawca nie zawężał odczytywania protokołów do zeznań, które zostały złożone w charakterze świadka ale dopuszcza odczytywanie wszelkich zeznań z przesłuchań nawet z postępowania cywilnego gdzie ów świadek był powodem lub pozwanym czy też świadkiem. Dobitnym dowodem na takową wykładnię przepisu jest fakt, że ustawodawca w art. 391 § 1 użył zwrotu "wolno odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę". Nie bez powodu ustawodawca w art. 389 § 1 dodał zwrot „w charakterze oskarżonego", natomiast w art. 391 § 1 nie bez powodu ustawodawca nie umieścił zwrotu "w charakterze świadka". Podobny pogląd wyrażany jest w doktrynie i piśmiennictwie tu cytuję: „Wobec świadka wolno natomiast odczytywać w trybie omawianego wszelkie protokoły z jego przesłuchań, niezależnie od tego, czy był on wówczas oskarżonym lub obwinionym, powodem lub pozwanym cywilnie czy też świadkiem"- Tomasz Grzegorczyk "Kodeks Postępowania karnego- Komentarz” Wydanie 4, Zakamycze 2005 r., strona: 967. Natomiast obraza przepisów prawa materialnego jest to inaczej mówiąc błędne zastosowanie lub niezastosowanie przepisów prawa karnego materialnego (wedle do właściwie poczynionych ustaleń faktycznych. Klasycznym przykładem obrazy przepisów prawa materialnego jest błędnie przyjęta kwalifikacja prawna czynu do prawidłowo opisanego czynu i prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych. Nie jest natomiast obrazą przepisów prawa materialnego prawidłowa kwalifikacja prawna czynu i wadliwy opis czynu. Wówczas jest to obraza przepisów postępowania tj. art. 413 § 2 pkt 1 Innymi słowy obraza przepisów prawa materialnego musi wynikać wprost z wyroku bez wnikania w poczynione ustalenia faktyczne w wyroku czy też prawidłowość postępowania sądu (wedle Obraza przepisów prawa materialnego zachodzi również wówczas gdy poszczególne części wyroku nie korespondują ze sobą, ale nie wynika to z błędnego poczynienia ustaleń faktycznych przez sąd czy też obrazy przepisów postępowania mogących mieć wpływ na sentencję wyroku. Natomiast niewspółmierność kary polega na zastosowaniu wymiaru kary, która nie koresponduje ze stopniem winy, która została prawidłowo ustalona. Należy również pamiętać, że są odwoławczy niezależnie od granic zaskarżenia wyroku i treści zarzutów zawartych w apelacji z urzędu poprawia błędną kwalifikację prawną- art. 455 nie zmieniając przy tym ustaleń faktycznych z tym, że poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść- respektowanie normy zawartej w art. 455 zd. 2 in fine a jeśli poprawienie kwalifikacja prawnej czynu będzie się wiązało z poprawieniem opisu czynu przypisanego oskarżonemu w części dyspozytywnej czy motywacyjnej wyroku to takowa poprawa kwalifikacji prawnej czynu może nastąpić wówczas gdy wniesiono środek odwoławczy na niekorzyść oskarżonego i to nota bene w części wyroku dotyczącej rozstrzygnięcia o winie, a nie tylko rozstrzygnięcia wyroku co do kary gdyż zmiana opisu czynu dotyczy już rozstrzygnięcia o winie. W sytuacji gdy orzeczenie sądu pierwszej instancji zaskarżone jest na niekorzyść oskarżonego jedynie w określonej części, to nie tylko jego zmiana, ale i ewentualne uchylenie orzeczenia do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji może nastąpić jedynie w tej właśnie części zaskarżonej (art. 434 § 1 zd. 1 in principo Ponadto uwzględnienie środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść może, co do zasady, nastąpić jedynie w granicach zaskarżenia- art. 434 § 1 zd. 1 pomijając sytuacje wyjątkowych w rozumieniu art. 434 § 1 zd. 1 in fine Jednak w postępowaniu odwoławczym toczącym się w sprawie, w której nie wniesiono środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, nie dochodzi do naruszenia zakazu określonego w art. 434 § 1 gdy sąd dokonuje zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej opisu czynu, że fakty ustalone przez sąd I instancji wypełniają inne, niż wskazane w tymże wyroku, alternatywne znamiona przestępstwa tego samego typu pod warunkiem, że takowa zmiana nie wiąże się z zaostrzeniem kary. Tożsamość czynu wyznaczona jest faktycznymi ramami wskazanymi w akcie oskarżenia, nie zaś jego opisem czynu zarzucanego czy też nawet jego prawną kwalifikacją (KPK. Komentarz pod red. P. Hofmańskiego, Warszawa 1999, s. 102 i powołana tam literatura). Nie dochodzi wobec tego do naruszenia tożsamości czynu poprzez umieszczenie w opisie czynu przypisanego innych, odmiennych niż w czynie zarzuconym, ustaleń które wyczerpują znamiona ustawowe przestępstwa bądź też inaczej precyzujących czas i miejsce jego popełnienia. Należy również mieć na uwadze, że sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, ale pod jedynym warunkiem, że te same względy (verba legis) przemawiają za uchyleniem lub zmianą orzeczenia na rzecz tamtych- art. 435 Wobec tego nie jest dopuszczalne uchylenie orzeczenia wobec oskarżonego, który nie wniósł skutecznie środka odwoławczego na podstawie innej (nawet bezwzględnej) przyczyny odwoławczej niż ta, która spowodowała uchylenie orzeczenia wobec oskarżonego, który wniósł środek odwoławczy. W takowej sytuacji procesowej ów oskarżony może złożyć odpowiedni wniosek powołując się na art. 9 § 2 do właściwego funkcjonalnie sądu i zasygnalizować w nim aby podjął prawomocne postępowanie z urzędu w myśl art. 542 § 3 z uwagi na ujawnienie się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 W wyjątkowych sytuacjach, gdy przyczyni się do przyspieszenia postępowania oraz gdy nie jest konieczne przeprowadzenie przewodu sądowego w całości lub w znacznej części (art. 452 § 2 sąd odwoławczy może przeprowadzić postępowanie dowodowe czy też odpowiednio postępowanie dowodowe uzupełniające na rozprawie. Natomiast w sytuacji gdy można przyjąć, że tak przeprowadzone postępowanie dowodowe może skutecznie podważać ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji to wówczas sąd odwoławczy nie może wydać orzeczenia reformatoryjnego, a zobligowany jest uchylić wyrok w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji gdyż inaczej dochodzi do naruszenia zasady instancyjności. Zawsze najlepiej jest uzasadnić wszelkie zarzuty zawarte w apelacji przytaczając wszystkie okoliczności zdarzenia oraz zaznaczając nawet z cytatem sprzeczności w zeznaniach świadka. Powinnością przewodniczącego w myśl art. 366 § 1 jest czuwania nad tym, aby zostały w toku przewodu sądowego wyjaśnione wszelkie istotne okoliczności danej sprawy, wszystkie niezbędne dowody były ujawnione oraz przeprowadzone w sposób właściwy, występujący świadkowie w sprawie byli w sposób kompleksowo rozpytani, a w sytuacji gdy zmieniają wcześniejszą, istotną dla rozstrzygnięcia sprawy treść swojego zeznania co do przebiegu inkryminowanych zdarzeń, określając tym samym inaczej przytoczone wówczas fakty zdarzenia- odczytano im protokoły z poprzednio złożonych zeznań i wezwano świadków do wyjaśnienia, ustosunkowania się do zachodzących odmienności, sprzeczności. Natomiast zaniechanie przez sąd takowej czynności stanowi rażącą obrazę art. 366 § 1 oraz 391 a następne późniejsze oparcie orzeczenia na przeprowadzonych w sposób wadliwy dowodach jest sprzeczne z zasadą ich swobodnej oceny, wiarygodność dowodu zeznań świadka powinna być oceniana w kontekście całokształtu relacjonowanych przez niego okoliczności, skonfrontowanych w przypadku gdy występują odmienności z depozycjami z postępowania przygotowawczego. Ocena depozycji świadków jako konsekwentnych, bez wyjaśnienia istotnych odmienności i rozbieżności występujących pomiędzy zeznaniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym, nie może być uzasadniona żadnymi okolicznościami. Należy też przeanalizować czy opis czynu poczyniony w części dyspozytywnej wyroku- sentencji wyroku jest prawidłowy i czy sąd przypisał oskarżonemu tylko te skutki jego zachowania, które wywołał umyślnie, chyba że ustawa przewiduje, iż występek można popełnić także nieumyślnie (art. 7 § 2 i czy koresponduje z przyjętą przez sąd kwalifikacją prawną czynu, a jeśli już to sąd poczynił prawidłowo to czy koresponduje to z motywami zawartymi w uzasadnieniu wyroku. „Poczynienie w tym zakresie rozważań jedynie w pisemnych motywach orzeczenia nie czyni bowiem zadość, wynikającemu z powołanej normy proceduralnej, obowiązkowi „rozstrzygnięcia sądu”, które przybiera postać uznania oskarżonego za winnego określonego przestępstwa i skazania na określoną karę lub wymierzenie odpowiedniego środka karnego albo odstąpienia od wymierzenia kary, uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, warunkowego umorzenia postępowanie lub bezwarunkowego umorzenia postępowania i musi być zamieszczone właśnie w sentencji wyroku. Wszak to właśnie część dyspozytywna wyroku stanowi odzwierciedlenie tych ustaleń sądu, które zostały dokonane w wyniku przeprowadzonego postępowania, a następnie ogłoszone w sposób przewidziany przez prawo. Jeżeli więc w wypadku sprzeczności między częścią dyspozytywną wyroku, a jego uzasadnieniem, decydujące znaczenie ma stanowisko sądu wyrażone w części dyspozytywnej (wyrok SN z dnia 5 marca 1984 r., I KR 6/84. OSNKW 1984, z. 11 12, poz. 128), a jednocześnie wystąpienie tego rodzaju sytuacji nierzadko skutkować będzie nawet uchyleniem wyroku, to tym bardziej skutek powyższy wywołać musi taka obraza art. 413 § 1 pkt 5 która sprowadza się do stwierdzenia, że część dyspozytywna wyroku rozstrzygnięcia w ogóle nie zawiera, bowiem wówczas de facto nie ma w ogóle czego wykonywać”- wyrok SN z dn. 4 kwietnia 2006 r. III KK 306/05. Należy mieć na względzie, że kwalifikacja prawna czynu nie może pomijać okoliczności zawartych w opisie czynu, istotnych z punktu oceny materialnoprawnej ani też nie możne wychodzić poza zakres opisu czynu zawarty w części dyspozytywnej wyroku (sentencji). Nie można wobec tego ustalić kwalifikacji prawnej czynu, która to odwołuje się do innego pozostającego w zbiegu realnym, przestępstwa przypisanego oskarżonemu bądź na ustalenia zamieszczone w uzasadnieniu wyroku. Opis czynu jest niczym innym jak słownym określeniem czynu przypisanego oskarżonemu, który zawiera normy karnoprawne czynu i musi być tożsamy z kodyfikacją kwalifikacji prawnej czynu- obie te części są spójne co można zauważyć w praktyce orzeczniczej, gdzie sąd po opisie czynu, a przed postawieniem kwalifikacji prawnej czynu stawia zwrot "to jest"- "tj.". Kwalifikacja prawna czynu musi znajdować swój substrat w opisie czynu, który zgodnie z normą art. 413 § 2 pkt 1 ma być dokładny "dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną". Jeżeli natomiast kwalifikacja prawna czynu nie koresponduje z przyjętym opisem czynu zawartym w części dyspozytywnej wyroku to nie czyni to zadość przepisom prawa materialnego i może zostać zmieniona na korzyść oskarżonego bez względu na ramy zaskarżenia orzeczenia- w innym przypadku można zmienić kwalifikację prawną czynu na niekorzyść oskarżonego tylko przy respektowaniu normy zawartej w art. 455 zd. 2 in fine i pod warunkiem, że sąd nie dokona zmiany ustaleń faktycznych, a jeśli poprawienie kwalifikacji prawnej czynu będzie się wiązało z poprawieniem opisu czynu przypisanego oskarżonemu w części dyspozytywnej czy motywacyjnej wyroku to takowa poprawa kwalifikacja prawnej czynu może nastąpić wówczas gdy wniesiono środek odwoławczy na niekorzyść oskarżonego i to nota bene co do winy, a nie tylko co do niewspółmierność kary gdyż zmiana opisu czynu dotyczyłaby już rozstrzygnięcia o winie. Jeżeli wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o winie, to sąd odwoławczy, wobec zakazu reformationis in peius, nie może dokonywać nowych ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego, w tym również przez zmianę opisu czynu, ani w tym celu uchylać wyroku i przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto zmiana opisu czynu (jako wadliwa i nie spełniająca wymogów określonych w art. 413 § 2 pkt 1 powiązana ze zmianą kwalifikacji prawnej czynu nie może wiązać się ze zmianą ustaleń faktycznych zawartych w wyroku i sąd odwoławczy tegoż nie może dokonać lecz jedynie wyrok uchylić w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania do sądu I instancji- w praktyce orzeczniczej sądów pojawia się czasem w danej sprawie problem procesowy w rozumieniu i stosowaniu reguły ne peius określonej art. 454 § 2 która ma dalej idące ograniczenia niż zakaz reformationis in peius wyrażoną bezpośrednio w art. 434 § 1 jak i pośrednio w art. 443 Należy podkreślić, że reguła ne peius (będąca przedmiotem kontrowersji i dyskusji) zawarta w przepisie art. 454 § 2 (zakaz ne peius określony w art. 454 § 1 i 3 nie budzi wątpliwości) odnosi się wyłącznie to kary pozbawienia wolności gdyż sąd może zaostrzyć karę ograniczenia wolności lub grzywny przy zaskarżeniu wyroku na niekorzyść oskarżonego zmieniając jednocześnie ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzeczenia bez konieczności zmiany kwalifikacji prawnej czynu- norma art. 455 konstatuje, że nie można zmienić błędnej kwalifikacji prawnej czynu zmieniając zarazem ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzeczenia. Zmianę ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia należy rozumieć zarówno jako ustalenie sądu zawarte w części dyspozytywnej wyroku (sentencji) jak i w jego części motywacyjnej- uzasadnieniu (warstwie argumentacyjnej orzeczenia), nota bene rozszerzających czy też odpowiednio zawężających katalog okoliczności obciążających i odpowiednio łagodzących ocenę zachowania oskarżonego w odniesieniu do normy materialnoprawnej. Taki sposób rozumienia reguły ne peius można odnaleźć w publikacjach (zob. S. Zabłocki, w: Kodeks postępowania karnego. Komentarz pod red. Z. Gostyńskiego. Warszawa 1998, t. II, s. 517; T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze 2001, s. 1059) a także w judykaturze (zob. m. in. wyrok z dnia 14 września 2005 r., IV KK 160/05, LEX nr 157196; postanowienie z dnia 11 października 2002 r., V KKN 121/01, OSNKW 2002, z. 11 – 12, poz. 101; wyrok z dnia 16 lutego 2001 r., IV KKN 369/00, LEX nr 51097; wyrok z dnia 15 marca 2001 r., III KKN 596/00, LEX nr 51948; wyrok z dnia 30 listopada 2001 r., II KKN 68/99, LEX nr 51582; wyrok z dnia 4 grudnia 2000 r., IV KKN 120/00, LEX nr 50980). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 marca 2002 r., II KKN 105/00 wyraził pogląd tu cytuję: „Zakaz ne peius określony w art. 454 § 2 oznacza, że zabronione jest zaostrzenie przez sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego za określone przestępstwo, gdy dokonano zmiany ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku co do tegoż oskarżonego i co do tegoż przestępstwa – zarówno w części dyspozytywnej drugoinstancyjnego orzeczenia, jak i w jego części motywacyjnej– w tym również i takiej, która nie miałaby wpływu na rozmiar represji karnej". Użyty w art. 454 § 2 przez ustawodawcę zwrot "gdy nie zmienia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku" oznacza, że w sprawie złożonej podmiotowo zmiana ustaleń faktycznych co do jednego oskarżonego nie będzie przeszkodą podwyższeniu przez sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności w stosunku do innego oskarżonego. Również w sprawie złożonej przedmiotowo korektura ustaleń faktycznych co do jednego czynu nie będzie co do zasady przeszkodą procesową do zaostrzenia represji karnej za inny czyn. Od chwili wejścia w życie obowiązującego Kodeksu postępowania karnego, zawierającego w przepisach art. 434 § 1 i art. 443 nowe uregulowanie instytucji tzw. bezpośredniego i pośredniego zakazu reformationis in peius, Sąd Najwyższy w przedmiocie interpretacji tych instytucji prezentował jednolite stanowisko. Konsekwentnie w szczególności uznawał za niedopuszczalne uzupełnianie przez sąd odwoławczy opisu czynu przypisanego oskarżonemu, przez dodawanie do tego opisu wszelkich wymaganych przez prawo karne materialne znamion przestępstwa, których opis ten, przed zaskarżeniem orzeczenia wyłącznie na korzyść oskarżonego, nie zawierał. Sąd Najwyższy nie tylko przypominał o wymogu ujęcia w opisie czynu wszystkich elementów zachowania się sprawcy należących do zespołu ustawowych znamion danego typu przestępstwa (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., IV KKN 726/98, LEX nr 51393), ale dobitnie wypowiadał się w kwestii charakteru uchybienia, jakim jest pominięcie w opisie czynu któregokolwiek ze znamion. W wyroku z dnia 9 lipca 2002 r., III KKN 499/99 (niepubl.), Sąd Najwyższy wyraził pogląd że rażącym naruszeniem prawa, nie mającym jedynie charakteru formalnego, jest sytuacja, w której element czynu stanowiący znamię przestępstwa ustalony zostaje tylko w części motywacyjnej wyroku, natomiast pozostaje poza opisem czynu przypisanego sprawcy w części dyspozytywnej. W innych orzeczeniach Sąd Najwyższy (por. np. wyrok z dnia 2 kwietnia 1996 r., V KKN 4/96, OSN Prok. i Pr. 1996, z. 10, poz. 14; wyrok z dnia 4 lutego 2000 r., V KKN 137/99, OSNKW 2000, z. 3-4, poz. 31; wyrok z dnia 9 listopada 2000 r., II KKN 363/00, LEX nr 50909; wyrok z dnia 6 maja 2002 r., V KKN 352/00, LEX nr 54387) wyjaśniał, że zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego oznacza, iż w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego sytuacja jego w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w żadnym zakresie, w tym również w sferze ustaleń faktycznych, powodujących, lub tylko mogących powodować, negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. Stąd niedopuszczalność - w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego w tym zakresie - dokonywania przez sąd odwoławczy ,,dookreślania" znamion przestępstwa przypisanego oskarżonemu nie tylko w części dyspozytywnej ale i motywacyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., IV KKN 359/97, LEX nr 51589), gdyż naruszałoby to tzw. bezpośredni zakaz reformationis in peius przewidziany w art. 434 § 1 ani uchylania wyroku i przekazywania sprawy sądowi pierwszej instancji tym w celu, co naruszałoby tzw. pośredni zakaz reformationis in peius (art. 443 postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., I KZP 20/05. Należy jednak pamiętać, że odmienne oceny i wnioski sądu odwoławczego, oparte na ustaleniach sądu pierwszej instancji, zawarte w części dyspozytywnej i motywacyjnej wyroku, nie stanowią zmiany ustaleń faktycznych w rozumieniu art. 454 § 2 Jeżeli sąd odwoławczy utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną uzasadnienie wyroku sporządza się na wniosek strony chyba, że zostało zgłoszone zdanie odrębne- art. 457 § 2 wobec czego należy zawsze pamiętać o złożeniu w terminie zawitym 7 dni od publikacji wyroku tj. jego ogłoszeniu przez sąd odwoławczy po zamknięciu przewodu sądowego pisemnego wniosku o sporządzenie i doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem. Pisemny wniosek należy złożyć przez biuro podawcze sądu- dziennik podawczy sądu za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii tj. kserokopia pisma wraz z podpisem pracownika biura podawczego sądu i pieczęcią sądu z datą i ewentualnie również z godziną złożenia pozostaje u składającego pismo na dowód złożenia takowego wniosku o sporządzenie i doręczenie wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem. Takowy wniosek jest niezbędny do tego aby móc wnieść ewentualną kasację w sprawie w terminie 30 dni od daty doręczenia wyroku sądu odwoławczego wraz z pisemnym uzasadnieniem- art. 524 § 1 , a ponadto uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego pozwala na dokładne zapoznania się z argumentacją sądu dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za bezzasadne. W myśl art. 419 § 2 jeżeli oskarżony pozbawiony wolności nie był obecny przy ogłoszeniu na rozprawie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, a nie miał obrońcy, orzeczenie to doręcza się oskarżonemu. Zgodnie zaś z art. 422 § 2 jeżeli oskarżony pozbawiony wolności nie był obecny przy ogłoszeniu wyroku na rozprawie, a nie miał obrońcy to wówczas termin do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia biegnie od daty doręczenia mu tegoż wyroku. Zgodnie z art. 458 przepisy te mają odpowiednio zastosowanie przed sądem odwoławczym. Należy pamiętać o tym, że wyznaczony obrońca z urzędu nie ma obowiązku podejmowania czynności procesowych po prawomocnym zakończeniu postępowania- art. 84 § 2 zd. 1 Natomiast ustanowienie obrońcy z wyboru upoważnia go do działania w całym postępowaniu, nie wyłączając czynności po uprawomocnieniu się orzeczenia, jeżeli nie zawiera ograniczeń- art. 84 § 1 Wobec tego nie wolno zapominać o tym, że wyrok sądu odwoławczego czyli sądu II instancji jest prawomocny zaraz po ogłoszeniu i od momentu jego ogłoszenia o ile wyrok sądu I instancji został utrzymany w mocy obowiązują między innymi wszelkie orzeczone środki karne takie między innymi jak np. zakaz prowadzenia pojazdów etc.. W myśl art. 244 nie stosowanie się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów lub obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonanie zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W związku z tym, wyznaczony obrońca z urzędu nie ma obowiązku składać wniosku o sporządzenie i doręczeniu uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. Wobec tego oskarżony mając w postępowaniu odwoławczym wyznaczonego obrońcę z urzędu to już po ogłoszeniu wyroku sądu odwoławczego działa bez obrońcy i musi sam zadbać o złożenia wniosku w terminie zawitym 7 dni o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku celem złożenia apelacji- art. 524 § 1 zd. 2 Co prawda ustawa dopuszcza wniesienie kasacji przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia- art. 524 § 1 zd. 3 w zw. z art. 445 § 2 i tak wniesiona kasacja wywołuje skutki prawne i podlega rozpoznaniu, a ponadto takową kasację można uzupełnić w terminie określonym do wnoszenia kasacji po doręczeniu wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem (pod warunkiem złożenia w określonym terminie takowego pisemnego wniosku do sądu o sporządzenie i doręczenie wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem) ale zwykle wywiedzenie skutecznej kasacji przez dokładnym zapoznaniem się z uzasadnieniem wyroku jest znacznie utrudnione. Jeśli zatem oskarżony jest pozbawiony wolności i z tego powodu nie brał udziału w postępowaniu przed sądem odwoławczym to należy oskarżonemu bezwzględnie doręczyć wyrok pomimo nawet gdy miał w tym postępowaniu wyznaczonego obrońcę z urzędu. Wraz z wyrokiem sąd odwoławczy powinien pouczyć oskarżonego, że w terminie zawitym 7 dni od doręczenia wyroku ma możliwość złożenia pisemnego wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku celem wniesienia kasacji. Takowy pogląd prawny nie napotykał nigdy na odmienną interpretację zarówno w praktyce sądowej i jest spójny od momentu wprowadzenia do procedury karnej ustawą z dnia 29 czerwca 1995 r. nowelizującą kodeks postępowania karnego instytucji kasacji (zob. Postanowienie z dnia 7 maja 1996 r., III KZ 7/96, Prok. i Pr. 1997, z. 1, poz. 11, Postanowienie z dnia 14 stycznia 1997 r., V KZ 99/96, OSNKW 1997, z. 3-4, poz. 32,) jak i literaturze (por. Z. Doda, J. Grajewski, A. Murzynowski: Kasacja w postępowaniu karnym – Biblioteka Palestry 1996, s. 38 i 39; Z. Doda, A. Gaberle: Kontrola odwoławcza w procesie karnym, Warszawa 1997 r., s. 462 i 461). Można złożyć nawet osobistą kasację w terminie zawitym 30 dni od daty doręczenia wyroku sądu II instancji wraz z pisemnym uzasadnieniem i prezes sądu II instancji nie może wydać zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji z uwagi na treść art. 530 § 2 w zw. z art. 120 § 2 a wpierw musi zawezwać do usunięcia braków formalnych kasacji w terminie zawitym 7 dni. W tym terminie zawitym 7 dniu można uzupełnić braki poprzez wynajęcie adwokata z wyboru i usunięcie braków formalnych (właściwe zarzuty w kasacji podniesione przez adwokata i podpisanie kasacji przez adwokata) lub też w oznaczonym terminie zawitym 7 dni na usunięcie braków formalnych zawnioskować o przyznanie adwokata z urzędu powołując się na trudną sytuację materialną i rodzinną wykazując należycie, że wyłożenie kosztów obrony może przynieść nadmierny uszczerbek dla utrzymana jego i rodziny. (formularze do pobrania w sekretariatach sądu). Wówczas prezes sądu II instancji musi rozpoznać wniosek i wydać postanowienie o przyznaniu lub odmowie przyznanie adwokata z urzędu. Jeśli stronie skarżącej adwokat zostanie przyznany, a następnie ów adwokat odmówi na piśmie sporządzenia i podpisania kasacji z uwagi na brak podstaw do jej wniesienia to skarżącemu przysługuje 30- dniowy termin do wniesienia kasacji liczony od dnia zawiadomienia go przez sąd odwoławczy o stanowisku obrońcy i to niezależnie od tego, czy skazany po otrzymaniu wyroku wraz z uzasadnieniem wniósł osobistą kasację, czy też nie składając tej skargi, złożył wniosek o ustanowienie obrońcy z urzędu dla sporządzenia i wniesienia kasacji. Takowy pogląd prawny wyrażony był przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 września 2009 r. V KZ 55/09 tu cytuję: „W wypadku, gdy obrońca z urzędu zasadnie odmówił sporządzenia i podpisania kasacji, skazanemu przysługuje 30-dniowy termin do wniesienia kasacji (art. 524 § 1 liczony od dnia zawiadomienia go przez sąd odwoławczy o stanowisku obrońcy”. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 listopada 2009 r. II KZ 54/09 wyraził pogląd tu cytuję: „Konieczność zagwarantowania skazanym, którym ustanowiono obrońców z urzędu dla ewentualnego sporządzenia i wniesienia kasacji, równych praw w dostępie do skargi kasacyjnej, wymaga, aby w wypadku, gdy obrońca z urzędu nie stwierdzi podstaw do sporządzenia i wniesienia tej skargi, pouczyć tego skazanego – informując go jednocześnie o stanowisku obrońcy z urzędu – że przysługuje mu możliwość wniesienia kasacji sporządzonej przez adwokata z wyboru w terminie 30 dni (art. 524 zd. 1 liczonych od dnia następnego po dniu, w którym poinformowano go o oświadczeniu obrońcy z urzędu (art. 16 § 2 niezależnie od tego, czy skazany po otrzymaniu odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem wniósł własnoręcznie sporządzoną kasację, czy też nie składając tej skargi, złożył wniosek o ustanowienie obrońcy z urzędu dla sporządzenia i wniesienia kasacji”. Ten sam sąd w uzasadnieniu przytacza tu cytuję: „Co należy stanowczo podkreślić, tak określony sposób postępowania został zaaprobowany przez Trybunał Strasburski, jako tryb, który właściwie realizuje normę gwarancyjną art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (por. M. Wąsek–Wiaderek: Problemy polskiej procedury karnej w świetle najnowszego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – wybrane zagadnienia, Aktualne zagadnienia prawa karnego materialnego i procesowego, red. L. Gardocki, J. Godyń, M. Hudzik, L. K. Paprzycki, Warszawa 2009, s. 57 – 59 i cyt. tam orzeczenia). Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela – z pewnym zastrzeżeniem związanym z charakterem terminu – pogląd wyrażony ostatnio w postanowieniu SN z dnia 6 maja 2008 r., II KZ 16/08, R–OSNKW 2008, poz. 1012, że względy gwarancyjne związane ze szczególnym charakterem i trybem wniesienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia, skutkują koniecznością pouczania skazanego, w sytuacji gdy wyznaczony mu obrońca z urzędu nie dostrzegł podstaw do wniesienia kasacji, a skazany uprzednio złożył osobistą kasację, iż przysługuje mu 30-dniowy termin do, jak to ujęto w uzasadnieniu, uzupełnienia braku formalnego kasacji”. Podobny pogląd wyraził w tezie postanowienia z dn. 22 grudnia 2009 r. III KZ 87/09 tu cytuję: „Od daty zawiadomienia skazanego o złożeniu opinii stwierdzającej brak podstaw do sporządzania kasacji przez obrońcę z urzędu, skazanemu przysługuje 30-dniowy termin do wniesienia kasacji sporządzonej przez obrońcę z wyboru. O takim uprawnieniu skazanego należy pouczyć”. Podobny pogląd wyraził w postanowieniu z dnia 12 grudnia 2008 r., IV KZ 82/08, OSNKW 2009, z. 3, poz. 22. Takowe stanowisko od dawna panuje w doktrynie i judykaturze (zob. postanowienie z dnia 26 lutego 2002 r., III KZ 87/01, LEX nr 51806; postanowienie z dnia 26 lutego 2002 r., III KZ 87/01, LEX nr 51806; S. Zabłocki w: Z. Gostyński red.: Kodeks postępowania karnego Komentarz, t. III, Warszawa 2004, s. 522). Taki standard postępowania zaakceptowany został w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (por. wyroki z dnia 19 maja 2009 r., Kulikowski p. Polsce, LEX nr 496624, Antonicelli p. Polsce, LEX nr 496593). Natomiast po ewentualnym wydaniu postanowienia o odmowie przyznania adwokata (radcy prawnego) z urzędu prezes sądu odwoławczego może wydać dopiero zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji. Od tego zarządzenia w terminie zawitym 7 dni przysługuje zażalenie do z uwagi, że w myśl art. 466 § 2 zażalenie na zarządzenie prezesa rozpoznaje sąd odwoławczy- nie ma wymogu adwokackiego (w zażaleniu może być skuteczny zarzut bezpodstawnej odmowy do przyznania adwokata z urzędu z uwagi, że ustawodawca w postępowaniu kasacyjnym odsyła do odpowiedniego stosowania art. 447 § 3 Należy również pamiętać o tym, że wówczas po wydaniu postanowienia o odmowie przyznania adwokata z urzędu oskarżony w terminie zawitym 7 dniu o odmowie przyznania adwokata z urzędu może wnieść wniosek o przywrócenie terminu do sporządzenia kasacji uzasadniając wniosek tym, że nie przewidywał, że sąd odmówi mu przyznania adwokata z urzędu, załączając od razu jako załącznik do wniosku o przywrócenie terminu gotową kasację sporządzoną przez adwokata z wyboru. Jeśli jednak od razu z wnioskiem nie załączy owej kasacji to wpierw sąd musi wezwać oskarżonego na podstawie art. 126 § 1 w zw. z art. 120 § 2 do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu w terminie zawitym 7 dni. Dopiero w razie nie uzupełnienia braku w terminie zawitym 7 dni, sąd zarządzeniem uzna pismo za bezskuteczne. Na zarządzenie o uznaniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji za bezskuteczne przysługuje na podstawie art. 530 § 3 w zw. z art. 120 § 2 zażalenie. Postanowienie o odmowie zwolnienia od uiszczenia opłaty sądowej od kasacji, wyznaczenia adwokata lub radcy prawnego w celu sporządzenia kasacji, przywrócenia terminu do wniesienia kasacji podlega w sposób pośredni kontroli instancyjnej (art. 528 § 2 który odwołuje do art. 447 § 3 w myśl którego w apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia), gdyż konsekwencją jego wydania będzie wydanie zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji na które przysługuje zażalenie (art. 530 § 3 W myśl art. 530 § 2 prezes sądu, do którego wniesiono kasację, odmawia jej przyjęcia, jeżeli zachodzą okoliczności o których mowa w art. 120 § 2 (nie uzupełnienie braków formalnych w oznaczonym terminie 7 dni) lub w art. 429 § 1 (termin do wniesienia środka odwoławczego, badanie uprawnionego podmiotu, dopuszczalność środka zaskarżenia z mocy ustawy), albo gdy kasację oparto na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1 (kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia). W myśl art. 93 § 2 w kwestiach nie wymagających postanowienia prezes sądu, przewodniczący wydziału, przewodniczący składu orzekającego albo upoważniony sędzia wydają zarządzenia. Inne rażące naruszenie przepisów prawa mające istotne znaczenia na treść orzeczenia można podnosić gdy kasacja jest wnoszona od wyroku orzekającego bezwzględną karę pozbawienia wolności albo bez względu na rodzaj wyroku jeśli kasację wnosi Rzecznik Praw Obywatelskich lub Prokurator Generalny. Apelacja od wyroku sądu okręgowego jest również objęta przymusem adwokacko-radcowskim ale jednak ustawodawca nie dopuścił środka zaskarżenia od postanowienia o odmowie przyznania adwokata w celu sporządzenia apelacji, jak również w postępowaniu zażaleniowym w trybie art. 429 § 2 nie zawarł odesłania do stosowania art. 447 § 3 (uchwała z dnia 18 listopada 1992 r., I KZP 37/92, OSNKW, z. 1–2, poz. 5, z aprobatą Stefańskiego w „Przeglądzie orzecznictwa...”, WPP 1995, nr 2, s. 79, Z. Dody i J. Grajewskiego w „Węzłowe problemy...”, PS 1996, nr 6, s. 60 oraz T. Grzegorczyka i J. Tylmana w „Polskie postępowanie...”, Warszawa 1998, s. 295, a także w komentarzach do Kodeksu postępowania karnego: T. Grzegorczyka, Kraków 2003, s. 274, Paprzyckiego, J. Grajewskiego i M. Płachty, Kraków 2003, t. I, s. 262, P. Hofmańskiego, E. Sadzik i K. Zgryzka, Warszawa 2004, t. I, s. 396). Uchwała ta „przełamała” nietrafne stanowisko zaprezentowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 1990 r., I KZ 64/90, OSNKW, z. 4–6, poz. 24. Co jednak istotniejsze, w postanowieniu z dnia 19 czerwca 1996 r (II KZ 23/96, OSNKW, z. 9–10, poz. 61) Sąd Najwyższy, wyraził pogląd, że „decyzja taka nie zamyka bezwarunkowo drogi do wydania wyroku”. Ponadto takie unormowanie prawne nie wydaje się być sprzeczne z art. 42 ust. 2 Konstytucji oraz art. 6 ust. 3 lit. c EKPC i z art. 176 ust. 1 Konstytucji, który przewiduje, że „postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne”. "Rozpoznając zażalenie na zarządzenie prezesa sądu pierwszej instancji o odmowie przyjęcia apelacji sąd odwoławczy nie jest władny kontrolować postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu w trybie art. 78 § 1 celem sporządzenia i podpisania apelacji"- Uchwała z dn. 16 grudnia 2003 r., I KZP 35/03. Można też od razu wraz z kasacją złożyć wniosek o przyznanie adwokata lub odpowiednio radcy prawnego z urzędu lub też złożyć takowy wniosek zaraz po ogłoszeniu wyroku sądu odwoławczego. "Wniesienie osobistej kasacji przez skarżącego wraz z wnioskiem o wyznaczenie obrońcy z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, obliguje prezesa sądu (art. 93 § 2 do merytorycznego rozpoznania wniosku w oparciu o przepis art. 78 § 1 „Przy rozstrzyganiu o jego zasadności, niedopuszczalna jest antycypacja możliwych dalszych czynności obrońcy, wykonywanych w ramach kompetencji przewidzianych w art. 84 § 3 Postanowienie z dn. 25 marca 2009 r., V KZ 8/09. Pomimo nie przyznania adwokata z urzędu i wydania przez prezesa sąd II instancji zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji i nieskuteczności wniesionego zażalenia do na zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji jeszcze nic straconego. Można bowiem zawnioskować do Rzecznika Praw Obywatelskich i/lub Prokuratora Generalnego o wniesienie w danej sprawie kasacji. Prokurator Generalny, a także Rzecznik Praw Obywatelskich, może wnieść kasację od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie. Zgodnie z art. 523 § 1 kasacja jako nadzwyczajny środek zaskarżenia może być wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia prawa (każdy przepis, który mógł mieć istotny wpływ na treść orzeczenia- jeśli sąd ad quem orzekł karę bezwzględną pozbawienia wolności. Co prawda można również od wyroku w którym orzeczono inną karę niż karę bezwzględną pozbawienia wolności zawrzeć w kasacji inne rażące naruszenia prawa (niż te zawarte w art. 439 które mogło mieć nota bene istotny wpływ na treść orzeczenia- zob. art. 523 § 1 zd. 1 in fine ale jedynie jeśli kasacja jest wnoszona za pośrednictwem podmiotu określonego w art. 521 (Rzecznik Praw Obywatelskich lub Prokurator Generalny). Każdy ma prawo złożyć takowy osobisty, własny wniosek do Rzecznika Praw Obywatelskich lub/i Prokuratora Generalnego o wniesienia w jego imieniu kasacji od każdego prawomocnego orzeczenia (nawet od prawomocnego wyroku sądu I instancji od którego nie była wnoszona apelacja). Zasady przy wnoszeniu kasacji są nieco inne niż przy wnoszeniu zwykłego środka odwoławczego (art. 438 W kasacji jako nadzwyczajnym środku zaskarżenia nie można bezpośrednio podnosić błędu w ustaleniach faktycznych, a jedynie pośrednio przez podniesienie zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego przez wskazanie konkretnego przepisu ustawy który to został rażąco naruszony, której to następstwem jest uznanie danego faktu za prawdziwy i w pełni udowodniony (wyrok SN z dnia 6 września 1996 r., II KKN 63/96, OSNKW 1997, z. 1-2, poz. 11). Jeśli doszło w trakcie procesu do jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 to są do wyboru dwa warianty- wniesienie kasacji do Sądu Najwyższego (osobiście z zachowaniem wymogu adwokacko- radcowskiego) lub za pośrednictwem podmiotu określonego w art. 521 (Rzecznik Praw Obywatelskich lub Prokurator Generalny) lub wniesienie na podstawie art. 9 § 2 wniosku (nawet osobistego gdyż nie ma de facto wówczas wymogu adwokacko- radcowskiego) o dokonanie czynności z urzędu w celu wznowienia postępowania z urzędu. Takowy wniosek nie będzie poczytany jako wniosek o wznowienie postępowania, a jedynie jako wniosek o dokonanie czynności z urzędu (pismo złożone na podstawie art. 9 § 2 sygnalizujące istnienie przesłanek do wznowienia postępowania z urzędu, które w razie potwierdzenia uchybienia w rozumieniu art. 439 § 1 prowadzi do uchylenia wadliwego orzeczenia i wznowienia postępowania z urzędu. Z uwagi na zaistnienie w postępowaniu karnym uchybień zawartych w art. 439 § 1 nie jest możliwe nawet wznowienie postępowania na wniosek strony (wówczas zachodzi wymóg adwokacko- radcowski) gdyż ustawodawca dopuszcza wówczas jedynie wznowienie postępowania z urzędu- art. 542 § 3 Termin do wniesienia kasacji dla stron wynosi 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem- termin ten jednak nie dotyczy Rzecznika Praw Obywatelskich i Prokuratora Generalnego. Wówczas jedynie niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonego wniesionej po upływie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Należy mieć na uwadze, że w przypadku uchybień wymienionych w art. 439 § 1 tj. uchybień na podstawie których można wnieść osobistą kasację przy udziale adwokata w przypadku gdy nie orzeczono kary bezwzględnej pozbawienia wolności zachodzi podstawa do wznowienia postępowania z urzędu. W myśl art. 542 § 3 postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 (np. sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie, oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2, art. 80 oraz art. 517i § 1 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy, przy czym wznowienie postępowania jedynie z powodów określonych w pkt 9-11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego). Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w § 3 art. 542 jeżeli były one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji. Mamy wobec możliwość złożenia kasacji lub też na podstawie art. 9 § 2 złożenie wniosku (nawet osobistego gdyż nie ma de facto wówczas wymogu adwokacko- radcowskiego) o dokonanie czynności z urzędu w celu wznowienie postępowania z urzędu- zasygnalizowanie sądowi, że występuje podstawa do wznowienia postępowania z urzędu. "Wznowienie postępowania na podstawie art. 542 § 3 w związku z ujawnieniem się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 może nastąpić tylko z urzędu, nie zaś na wniosek strony"- Uchwała składu siedmiu sędziów z dn. 24 maja 2005 r., I KZP 5/05. Szerzej z uzasadnienia przedmiotowej uchwały tu cytuję: "Powyższe argumenty przemawiają za tym, że ujawnienie uchybień wymienionych w art. 439 § 1 stanowi podstawę do wznowienia postępowania wyłącznie z urzędu. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 kwietnia 2005 r., II KO 59/04. Zaprezentowane stanowisko nie przekreśla możliwości wykorzystania inicjatywy stron w celu skorygowania rzeczywistych uchybień wymienionych w art. 439 § 1 Zawsze pozostaje otwarta droga sygnalizowania organowi procesowemu uchybienia należącego do katalogu bezwzględnych przyczyn odwoławczych w celu jego ujawnienia, z którym to działaniem ustawa wiąże obowiązek podjęcia działania z urzędu. Pełne zastosowanie znajdzie tu instytucja przewidziana w art. 9 § 2 umożliwiająca stronom wystąpienie z wnioskiem o dokonanie czynności z urzędu. W tym wypadku, ta mniej sformalizowana inicjatywa strony, także powinna uruchomić kontrolę prowadzącą – w razie potwierdzenia istnienia usterki – do tego samego rezultatu, tj. uchylenia wadliwego orzeczenia i wznowienia postępowania. Natomiast w przypadku braku zaistnienia sygnalizowanego uchybienia, procedowanie w tym trybie nie wymaga wydania orzeczenia stwierdzającego, że wskazywana usterka nie występuje (por. szerzej P. Hofmański i S. Zabłocki: Meandry wykładni art. 9 § 2 kodeksu postępowania karnego, czyli jak postępować z „wnioskami” składanymi na podstawie tego przepisu w: W kręgu teorii praktyki prawa karnego. Księga poświęcona pamięci Profesora Andrzeja Wąska. Lublin 2005, s. 646 i nast.; odmiennie jednak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 kwietnia 2005 r., II KO 59/04)”. Sąd odwoławczy zobligowany jest do tego aby w uzasadnieniu wyroku dokładnie podać, ustosunkowując się rzetelnie do każdego zarzutu choćby nawet zbiorczo czym kierował się wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za zasadne albo niezasadne, ponieważ w innym wypadku stanowi to rażącą obrazę art. 433 § 2 i art. 457 § 3 "Wynikający z art. 433 § 2 oraz z art. 457 § 3 obowiązek sądu odwoławczego rozważenia wszystkich zarzutów podniesionych w środku odwoławczym i podania w związku z tym w uzasadnieniu, dlaczego zarzuty apelacji sąd uznał za zasadne lub za niezasadne oznacza, że sąd ten jest zobowiązany nie tylko do nie pomijania żadnego z podniesionych zarzutów, ale także do rzetelnego ustosunkowania się do każdego z nich, bez względu na to, jaka strona zarzuty te wysuwa, czyli wykazania - choćby i zbiorczo, ale zawsze przez odpowiednie argumentacje, a nie przez ogólnikowe odwołanie się do trafności ustaleń, ocen lub poglądów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia - dlaczego podniesione zarzuty i argumenty wysunięte na ich poparcie zasługują bądź nie zasługują na uwzględnienie"- Wyrok z dn. 6 czerwca 2006 r., V KK 413/05. W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku z dn. 6 czerwca 2006 r. V KK 413/05 sąd wyraża pogląd tu cytuję: „Przepis art. 433 § 2 zobowiązuje sąd odwoławczy do rozważenia wszystkich zarzutów zawartych w środku odwoławczym, zaś art. 457 § 3 do wskazania w uzasadnieniu wyroku, dlaczego zarzuty apelacji uznał za zasadne albo za niezasadne. Powyższe wskazuje, że wymóg rozważenia wszystkich zarzutów, o jakim mowa w pierwszym z tych przepisów oznacza, w aspekcie drugiego z nich, konieczność takiego samego - rzetelnego, z zastosowaniem takich samych reguł rozumowania - ustosunkowania się sądu do zarzutów uznanych za zasadne, jak i do tych, które uznaje on za niezasadne, i to bez względu na to, która strona zarzuty te podnosi. Obraza wskazanych przepisów ma zatem miejsce zarówno wtedy, gdy sąd pomija zupełnie w swych rozważaniach niektóre zarzuty zawarte w środku odwoławczym lub zarzuty niektórych skarżących, jak i wtedy, gdy niektóre z zarzutów analizuje w sposób odbiegający od wymogu rzetelnej ich oceny. Rzetelność ta, w aspekcie wymogu płynącego z art. 457 § 3 oznacza zaś, że sąd odwoławczy nie może zbywać zarzutu ogólnikowym stwierdzeniem, że jest on zasadny lub że jest niezasadny, lecz powinien wykazać dlaczego zarzut ten i podane przez skarżącego na jego poparcie argumenty, są trafne lub nietrafne. Jeżeli zarzuty te podważają ustalenia faktyczne lub oceny sądu pierwszej instancji, nie można wspierać się jedynie odwołaniem do trafności lub nietrafności owych ustaleń czy ocen. Skoro bowiem skarżący je podważa, niezbędne jest wykazanie trafności podniesionych argumentów bądź też wykazanie mu, że nie ma racji i dlaczego, a to uczynić można tylko przez stosowną argumentację z przywołaniem- w zależności od sytuacji- określonych dowodów przeprowadzonych w danej sprawie, poglądów prawnych albo argumentów natury logicznej, itd. Przy wielości zarzutów, czy podnoszonych w środku odwoławczym na ich poparcie argumentów można ustosunkować się do nich w sposób zbiorczy, ale zawsze rzetelnie, w przedstawionym wyżej rozumieniu, bez odwoływania się do ogólnikowych, a przy tym arbitralnych sądów. Podsumowując, należy stwierdzić, że wynikający z art. 433 § 2 oraz z art. 457 § 3 obowiązek sądu odwoławczego rozważenia wszystkich zarzutów podniesionych w środku odwoławczym i podania w związku z tym w uzasadnieniu, dlaczego zarzuty apelacji sąd uznał za zasadne lub za niezasadne oznacza, iż sąd ten jest zobowiązany nie tylko do nie pomijania żadnego z podniesionych zarzutów, ale także do rzetelnego ustosunkowania się do każdego z nich, bez względu na to, jaka strona zarzuty te wysuwa, czyli wykazania - choćby i zbiorczo, ale zawsze poprzez odpowiednią argumentację, a nie przez ogólnikowe odwoływanie się do trafności ustaleń, ocen lub poglądów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia- dlaczego podniesione zarzuty i argumenty wysunięte na ich poparcie zasługują bądź nie zasługują na uwzględnienie”. Natomiast w wyroku z dn. 24 czerwca 2009 r. IV KK 28/09 wyraził pogląd tu cytuję: „Właściwe zrealizowanie obowiązków określonych w art. 457 § 3 świadczy o zachowaniu standardu rzetelnego procesu odwoławczego. Wynikający z treści art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności standard rzetelnego procesu obejmuje także postępowanie odwoławcze, a jednym z wyznaczników tego standardu jest wyraźne wskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy rozstrzygnięcia, a więc także odniesienia się do argumentacji stron, które gwarantuje stronie możliwość stwierdzenia rzeczywistego skorzystania z prawa do apelacji (M. A. Nowicki: Europejski Trybunał Praw Człowieka. Orzecznictwo, tom 1, Kraków 2001, s. 477)”. Sąd odwoławczy zawiadamia strony o rozprawie odwoławczej (posiedzeniu)- udział w tej rozprawie (posiedzeniu) jest zwykle nieobowiązkowy- pouczenie widniej na odwrocie zawiadomienia na rozprawę odwoławczą (posiedzenie) doręczone odpowiednio wcześniej przed terminem rozprawy odwoławczej (posiedzeniem). Strony mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie czy tez pisemnie- pisemne sąd odczytuje na posiedzeniu odwoławczym. Bardzo dobry terminowo wynik przy rozpoznaniu sprawy w której zapadł wyrok zaskarżony apelacją przez sąd odwoławczy to do 3 miesięcy. Strona może również złożyć na dziennik podawczy sądu za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii lub przesłać pocztą przesyłką poleconą pisemną odpowiedź na apelację wniesioną przez stronę- art. 428 § 2 Należy jednak w miarę możliwości składać wszelkie pisma przez dziennik podawczy gdyż wówczas mamy na kserokopii pisma pieczęć z datą i podpisem oraz wpisem co do załączonych do pisma załączników, a tych elementów niestety ale brakuje gdy pismo wysyłamy pocztą przesyłką poleconą. Wówczas mamy jedynie potwierdzenie nadania przesyłki. Sąd II instancji ma 14 dni na sporządzenie uzasadnienia wyroku- art. 457 § 1 i 7 dni w sprawach o wykroczenia- art. 107 § 1 przy czym jeżeli sąd II instancji utrzymuje wyrok w mocy uzasadnienie wyroku sporządza się wyłącznie na wniosek strony w terminie 14 dni od daty złożenia takowego wniosku- art. 457 § 2 chyba, że zostało zgłoszone zdanie odrębne lub apelacja nie została uznana za oczywiście bezzasadną i w terminie zawitym 7 dni w sprawach o wykroczenia wyłącznie na pisemny wniosek strony- art. 107 § 2 Wzór wniosku o sporządzenie i doręczenie wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem i wzór apelacji jest na przedmiotowym portalu „Pisma procesowe w postępowaniu karnym”- „Apelacja od wyroku w sprawie karnej”. Po wyczerpaniu wszystkich możliwych skutecznych środków odwoławczym (nie jest obligatoryjne wymagane składanie kasacji) w danym kraju można wnieść skargę do ETPC w Strasburgu w terminie zawitym 6 miesięcy od dnia wydania ostatniego orzeczenia. Trzeba mieć również na uwadze, że nie jest zawsze wymagane przed wniesieniem skargi do ETPC w Strasburgu złożenia kasacji, gdyż chodzi tutaj de facto o skutecznie środki odwoławcze, a jak powszechnie wiadomo kasacja jest obwarowana wieloma ograniczeniami. Ponadto nie należy utożsamiać ETPC w Strasburgu jako stricte instytucji odwoławczej ale jako instytucji stwierdzającej naruszenie EKPC lub jej protokołów. Formularz skargi można wypełnić w języku polskim jak również zaadresować przesyłkę do ETPC w Strasburgu w języku polskim tj. Trybunał Praw Człowieka, Rady Europy, 67-075 Strasburg, Francja. Należy pamiętać aby obligatoryjnie skargę do ETPC w Strasburgu przesyłać przesyłką poleconą wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Wówczas zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki zostanie nam doręczone i mamy wówczas pewność, że przesyłka została właściwie doręczona i odebrana co potwierdzają pieczęcie poczty oraz podpis odbierającego przesyłkę. Jest to o tyle ważne, że następne pisma w związku z daną skargę nie są już przez Kancelarię ETPC w Strasburgu potwierdzane ani pisemnie, ani telefonicznie, a jedynie tylko potwierdzane jest wpłynięcie wypełnionego formularza z załącznikami skargi z informacją, że nadany został skardze numer, na który należy się powoływać w dalszej korespondencji dotyczącej danej sprawy. Dlatego właśnie aby mieć pewność, że Kancelaria Trybunału otrzymała korespondencję, należy ją wysyłać listem poleconym z potwierdzeniem odbioru. ETPC w Strasburgu może również zażądać dodatkowych informacji w określonym terminie. Dlatego wówczas należy się do żądania dostosować i wysłać kolejne dokumenty również listem poleconym z potwierdzeniem odbioru. Należy pamiętać o tym, że gdy zapadnie drugi wyrok prawomocny za podobne przestępstwo umyślne dokonane w okresie trwania próby z pierwszego wyroku za które orzeczono karę pozbawienia wolności choćby z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby to sąd I instancji obligatoryjnie zarządza wykonanie kary pozbawienia wolności z poprzedniego wyroku- art. 75 § 1 Natomiast w pozostałych przypadkach sąd zarządza wykonanie kary pozbawienia wolności z poprzedniego wyroku jedynie fakultatywnie- art. 75 § 1- 2 Ma to zastosowanie wówczas, gdy nie spełniony jest choćby jeden z warunków, a mianowicie jeśli przestępstwo nie popełniono w okresie próby, nie jest to przestępstwo podobne do pierwszego, nie jest to przestępstwo umyślne lub w końcu gdy nie jest to kara pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby tylko jest to kara grzywny czy też kara ograniczenia wolności. Jednak pomimo istnienia nawet przesłanek do obligatoryjnego zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności to nie może to nastąpić później niż po terminie 6 miesięcy po zakończeniu okresu próby tj. w tym okresie musi zapaść prawomocne postanowienie sądu w przedmiocie zarządzenia kary pozbawienia wolności- art. 75 § 4 W terminie zawitym 7 dni od publikacji postanowienia tj. jego ogłoszeniu przez sąd należy złożyć pisemny wniosek przez biuro podawcze sądu- dziennik podawczy sądu za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii tj. kserokopia pisma wraz z podpisem pracownika biura podawczego sądu i pieczęcią sądu z datą i ewentualnie również z godziną złożenia pozostaje u składającego pismo na dowód złożenia takowego wniosku o sporządzenie i doręczenie postanowienia wraz z pisemnym uzasadnieniem. Można również wysłać takowy wniosek pocztą przesyłką poleconą i wówczas dowodem jest kserokopia pisma wraz z potwierdzeniem nadania- termin nadania liczony jest od daty stempla pocztowego. Należy jednak w miarę możliwości składać wszelkie pisma przez dziennik podawczy gdyż wówczas mamy na kserokopii pisma pieczęć z datą i podpisem oraz wpisem co do załączonych do pisma załączników, a tych elementów niestety ale brakuje gdy pismo wysyłamy pocztą przesyłką poleconą. Wówczas mamy jedynie potwierdzenie nadania przesyłki. We wniosku należy zaznaczyć sygnaturę sprawy, która identyfikuje każdą sprawę- widnieje między innymi na zawiadomieniu o posiedzeniu sądu. Należy pamiętać, że od postanowienia sądu I instancji (rejonowego lub odpowiednio okręgowego) w przedmiocie zarządzenia między innymi wykonania kary pozbawienia wolności przysługuje w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenie postanowienia lub doręczenia (w przypadku nie brania udziału w posiedzeniu lub braku obecności przy ogłoszeniu postanowienia, czy też w przypadku odroczenia sporządzenia uzasadnienia postanowienia na czas do 7 dni- art. 100 § 2 w zw. z art. 98 § 2 postanowienia wraz jego pisemnym uzasadnieniem zażalenie do sądu II instancji (okręgowy lub odpowiednio apelacyjny). Jeżeli zażalenie zostanie złożone z istotnym brakiem formalnym tj. takim, który powoduje, że pismo nie może otrzymać biegu (np. brak oznaczenia sygnatury sprawy i daty zaskarżonego postanowienia czy też brak polega na nie wniesieniu wraz z pismem należytej opłaty jeśli takowa opłata jest wymagana) w myśl art. 120 § 1 sąd musi wezwać osobę, od której pismo pochodzi, do usunięcia braków w terminie zawitym 7 dni pod rygorem uznania pisma jako bezskuteczne. Dopiero postanowienie sądu II instancji utrzymujące w mocy postanowienie sądu I instancji jest prawomocne- jednak należy pamiętać, że takowe zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu 6 miesięcy po zakończeniu okresu próby tj. w tym okresie musi zapaść prawomocne postanowienie sądu w przedmiocie zarządzenia kary pozbawienia wolności- art. 75 § 4 Innymi słowy gdy w wyniku zażalenia na postanowienie o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy ustali termin po okresie 6 miesięcy od zakończenia okresu próby z tegoż wyroku z którego ma być podjęta do wykonania kara pozbawienia wolności lub ustala termin jeszcze w tym okresie 6 miesięcy ale nie zdoła skutecznie zawiadomić skazanego o terminie posiedzenia sądu i nie wpłynie do sądu do czasu posiedzenia sądu odwoławczego potwierdzenie zwrotne o zawiadomieniu skazanego o terminie posiedzenia takowe posiedzenie musi zostać odroczone i nie będzie już można zarządzić kary do wykonania. Sąd wysyłając wezwanie czy zawiadomienie o terminie rozprawy czy odpowiednio posiedzenia jak i wysyłając pismo wzywające do usunięcia istotnych braków formalnych pisma, które to braki powodują, że pismo nie może otrzymać biegu w myśl art. 120 § 1 musi liczyć się z tym, że takowe potwierdzenie zwrotne do sądu nie dotrze na odpowiedni czas jeżeli wezwanie czy odpowiednio zawiadomienie lub pismo wzywające do uzupełnienia braków formalnych nie zostanie wysłane z odpowiednim wyprzedzeniem, a to dlatego gdyż zawsze należy mieć na uwadze to, że w wyniku nie zastania adresata w domu ani też dorosłego domownika to listonosz roznoszący przesyłki zostawia (jest do tego zobligowany) zawiadomienie (tzw. awizo) o przesyłce w skrzynce do doręczania korespondencji bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz, że należy je odebrać w terminie 7 dni- art. 133 § 2 W razie bezskutecznego upływu tego terminu należy czynność tą powtórzyć tzn. po raz wtóry pozostawić zawiadomienie (awizo) o przesyłce w skrzynce do doręczania korespondencji bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz, że należy je odebrać w terminie 7 dni- art. 133 § 2 Po ponownym bezskutecznym upływie tego terminu przesyłkę uważa się za doręczoną i od tego terminu będzie biegł termin na złożenie środka odwoławczego czy też podjęcia odpowiedniej czynności procesowej np. w postaci usunięcia istotnego braku formalnego pisma. Co prawda zawsze jest możliwość zapoznania się z orzeczeniem przeglądając akta sprawy i złożenia stosownego środka odwoławczego. W przypadku prawomocnego zarządzenia wykonania kary pozostaje tylko niezwłoczne złożenie pisemnego wniosku do sądu pierwszej instancji przez biuro podawcze sądu- dziennik podawczy sądu za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii tj. kserokopia pisma wraz z podpisem pracownika biura podawczego sądu i pieczęcią sądu z datą i ewentualnie również z godziną złożenia pozostaje u składającego pismo na dowód złożenia takowego wniosku o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności. We wniosku należy zaznaczyć sygnaturę sprawy, która identyfikuje każdą sprawę- widnieje między innymi na zawiadomieniu o posiedzeniu sądu. Można również wysłać takowy wniosek pocztą przesyłką poleconą i wówczas dowodem jest kserokopia pisma wraz z potwierdzeniem nadania- termin nadania liczony jest od daty stempla pocztowego. Należy jednak w miarę możliwości składać wszelkie pisma przez dziennik podawczy gdyż wówczas mamy na kserokopii pisma pieczęć z datą i podpisem oraz wpisem co do załączonych do pisma załączników, a tych elementów niestety ale brakuje gdy pismo wysyłamy pocztą przesyłką poleconą. Wówczas mamy jedynie potwierdzenie nadania przesyłki. Sąd pierwszej instancji (rejonowy lub odpowiednio okręgowy) zawiadamia skazanego o terminie posiedzenia sądu w tym przedmiocie i od tego postanowienia w przedmiocie odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności przysługuje w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia lub doręczenia (w przypadku nie brania udziału w posiedzeniu- art. 100 § 2 zażalenie do sądu odwoławczego za pośrednictwem sądu pierwszej instancji, który wydał postanowienie. Należy brać pod uwagę, że postanowienie sądu II instancji- sądu odwoławczego jest prawomocne z dniem ogłoszenia i wówczas jeśli skazany bierze udział w posiedzeniu sądu (stawiennictwo nie jest obowiązkowe) co do zasady zostaje zabierany z sali rozpraw do zakładu karnego. Sąd odracza wykonanie kary pozbawienia wolności obligatoryjnie- obowiązkowo w przypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby powodującej niemożność odbywania kary lub też odracza fakultatywnie- nieobowiązkowo w przypadku gdy natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki- art. 151 § 1 Należy również mieć na uwadze, jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, sąd może w każdym czasie na pisemny wniosek skazanego zmienić lub uchylić poprzednie postanowienie- art. 24. § 1 Wobec tego skazany może w każdym czasie składać wniosek o zmianę niekorzystnego postanowienia z uwagi na to, że ujawniły się nowe okoliczności przemawiające za odroczeniem wykonania kary pozbawienia wolności. Gdy sąd dwukrotnie udzieli odroczenia wykonywania kary pozbawienia wolności na łączny okres wynoszący minimum jeden rok to za trzecim razem sąd może ponownie zawiesić odwieszoną karę pozbawienia wolności pod warunkiem, że wymiar kary nie przekracza 2 lat pozbawienia wolności- art. 152 Podobnie ma się to do sytuacji gdy sąd orzeknie od razu bezwzględną karę pozbawienia wolności. Wzór wniosku o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności jest na tym portalu „Pisma procesowe w postępowaniu karnym”. Jeżeli przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności trwała co najmniej jeden rok, a skazany odbył co najmniej 6 miesięcy kary - sąd penitencjarny może warunkowo zwolnić skazanego z odbycia reszty kary pod warunkiem, że wymiar kary nie przekracza 3 lat pozbawienia wolności- art. 152 § 1 Skazany może również zawnioskować o wznowienie postępowania karnego jeśli istnieją ku temu przesłanki. Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 art. 542 § 1 a między innymi gdy oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach gdy było to obligatoryjne. Należy mieć wówczas na uwadze, że w myśl art. 9 § 1 strony i inne osoby bezpośrednio zainteresowane mogą składać wnioski o dokonanie również tych czynności, które organ może lub ma obowiązek podejmować z urzędu. Należy również pamiętać, że oskarżony ma możliwość dobrowolnie poddać się karze i złożyć takowy wniosek w postępowaniu przygotowawczym w rozumieniu art. 335 niemniej jednak taki wniosek może być wycofany do rozpoczęcia rozprawy głównej- najlepiej złożyć go na piśmie za zwrotnym potwierdzeniem na kserokopii tj. kserokopia pisma wraz z podpisem pracownika biura podawczego sądu i pieczęcią sądu z datą i ewentualnie również z godziną złożenia pozostaje u składającego pismo na dowód złożenia takowego pisma. Zaznaczyć należy w piśmie sygnaturę sprawy, która identyfikuje każdą sprawę i widnieje na zawiadomieniu o posiedzeniu. Oskarżony może wnioskować równie o warunkowe umorzenie postępowania na podstawie art. 66 gdy kara za dane przestępstwo nie przekracza 3 lat pozbawienia wolności lub 5 lat gdy oskarżony pojednał się ze sprawcą, sprawca naprawił szkodę lub pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody. Wniosek ten najlepiej złożyć na piśmie wraz z załącznikiem tj. oświadczeniem pokrzywdzonego o naprawieniu szkody i nie żądaniu żadnego dodatkowego odszkodowania czy zadośćuczynienia wobec oskarżonego. Oskarżony może również wnioskować między innymi o zwrot sprawy do prokuratury na podstawie art. 339 § 3 pkt 4 w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego. Oskarżony ma również możliwość do zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego na podstawie art. 387 Sąd może uwzględnić takowy wniosek oskarżonego tylko wówczas gdy nie sprzeciwią się temu prokurator i pokrzywdzony, który należycie został powiadomiony o terminie rozprawy oraz został pouczony o możliwość zgłoszenia takowego wniosku przez oskarżonego- art. 387 § 2 Należy przy tym pamiętać, że w takowym przypadku przy wniesieniu apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonego, nie obowiązuje wówczas zakaz reformationis in peius- mówiący, że nie można wydać niekorzystnego dla oskarżonego orzeczenia jeśli nie zostało ono zaskarżone na jego niekorzyść (podobnie takowy zakaz nie obowiązuje w przypadku skazania z zastosowaniem art. 343 w zw. z art. 335 w myśl art. 434 § 3 Należy pamiętać, że pozostaje jeszcze złożenie prośby o ułaskawienie. Prośbę o ułaskawienie skazanego w myśl art. 560 § 1 może wnieść on sam, osoba uprawniona do składania na jego korzyść środków odwoławczych, krewni w linii prostej, przysposabiający lub przysposobiony, rodzeństwo, małżonek i osoba pozostająca ze skazanym we wspólnym pożyciu. Prokurator Generalny mogą wstrzymać wykonanie kary lub zarządzić przerwę w jej wykonaniu do czasu ukończenia postępowania o ułaskawienie- art. 568 in fine W myśl art. 532 § 1 w razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia, jak i innego orzeczenia, którego wykonanie zależy od rozstrzygnięcia kasacji. W postępowaniu o wznowienie stosuje się odpowiednio art. 532 § 1 422. § 1. W terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku strona, podmiot określony w art. 416, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie. Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy. § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.§ 3. Prezes sądu odmawia przyjęcia wniosku złożonego przez osobę nieuprawnioną lub po terminie. Na zarządzenie prezesa przysługuje 423. § 1. Uzasadnienie wyroku powinno być sporządzone w ciągu 14 dni od daty złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia, a w wypadku sporządzenia uzasadnienia z urzędu - od daty ogłoszenia wyroku; w sprawie zawiłej, w razie niemożności sporządzenia uzasadnienia w terminie, prezes sądu może przedłużyć ten termin na czas oznaczony. § 1a. W wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się do niektórych oskarżonych sąd może ograniczyć zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy. § 2. Wyrok z uzasadnieniem doręcza się stronie i podmiotowi, o którym mowa w art. 416, które złożyły wniosek na podstawie art. 422. Przepis art. 100 § 5 stosuje się.

Apelację od wyroku Okręgowego Sądu Pracy składa się do Sądu Apelacyjnego za pośrednictwem sądu , który wydał wyrok. W apelacji podnosi się zarzuty wobec wyroku Sądu Okręgowego. Z tego powodu warto zwrócić się o pisemne sporządzenie i wydanie uzasadnienia do wyroku Sądu Okręgowego (w terminie 7 dni od wydania wyroku).

Od wyroku sądu I instancji stronom przysługuje prawo wniesienia apelacji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Informacje podstawowe Wniesienie apelacji powinno być poprzedzone złożeniem w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Jeśli strona była w toku procesu reprezentowana przez adwokata, to adwokat składa do sądu ww. wniosek. Jak również do Kancelarii, a nie bezpośrednio do klienta sąd doręcza uzasadnienie wyroku. Środek odwoławczy zawsze wnosi się na piśmie do sądu okręgowego lub sądu apelacyjnego za pośrednictwem sądu I instancji, w termnie 14 dni od dnia odebrania wyroku wraz z uzasadnieniem. Co ważne apelacja nie podlega opłacie sądowej. Elementy formalne apelacji Każda apelacja winna zawierać: - określenie sądu do którego jest kierowana; - wskazanie danych stron postępowania; - określenie sygnatury akt Sądu I instancji; - informację szczegółowe o wyroku objętym apelacją; - zakres zaskarżenia tj. czy apelacja dotyczy całego wyroku czy jest wniesiona w części, jeśli tak to w jakiej; - wskazanie zarzutów co do treści orzeczenia sądu I instancji (np. zarzut procesowy, zarzut naruszenia prawa materialnego, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, zarzut rażącej niewspółmierności kary); - wnioski procesowe; - uzasadnienie apelacji; - podpis pod apelacją; - załączenie odpisu apelacji, dla każdej ze stron. Apelacja od wyroku sądu okręgowego Od wyroku sądu okręgowego, apelacja musi być sporządzona i podpsiana przez adwokata lub radcę prawnego, gdyż obowiązuje przymus adwokacko-radcowski. Najlepiej jeśli prawnik sporządzający apelację jest specjalistą w dziedzinie prawa karnego, czyli adwokatem karnistą. Wówczas klient ma pewność co do rzetelności i profesjonalności sporządzonej apelacji od wyroku Sądu I instancji. Autor: Adwokat Rafał Biernacki r.

1. ኜцυτኢςаց иፍоሯиጤ ρеሆխпич
2. Ефеձու з ζоско
3. Αхէዘխթեձθπ ጊлиնևቄусиσ зирс
4. Бреዛուጌяռև уጡυψαшεф
   1. Βօсну дև оጷиτե миδυгաтыլ
   2. Ежо иያиծеβы
   3. Կοβеթዜхр драնу

Znaleziono 49 interesujących stron dla frazy wzór apelacji od wyroku w sprawie gospodarczej w serwisie Money.pl. 0 strona wyników dla zapytania wzór apelacji od wyroku w sprawie gospodarczej

Wnioski apelacyjne stanowiÄ… ĹĽÄ…dania apelujÄ…cego. Powinny stanowić odzwierciedlenie zarzutĂłw. SÄ…d odwoĹ‚awczy nie jest zwiÄ…zany wnioskami apelacji. Przy formuĹ‚owaniu wnioskĂłw apelacji naleĹĽy wziąć pod uwagÄ™ nastÄ™pujÄ…ce przepisy prawa: art. 437 KPK, art. 434. 1 KPK, art. 443 KPK, art. 454 KPK, art. 440 KPK, art. 455 KPK. Wnioski apelacji, jakie moĹĽe sformuĹ‚ować skarĹĽÄ…cy (art. 437 KPK): orzeczenie o utrzymaniu w mocy zaskarĹĽonego orzeczenia zmiana zaskarĹĽonego orzeczenia i odmienne orzeczenie co do istoty uchylenie orzeczenia i umorzenie postÄ™powania uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sÄ…dowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W artykule zostaĹ‚a poruszona kwestia: ZaskarĹĽenie apelacjÄ… w procesie karnym tylko rozstrzygniÄ™cia co powĂłdztwa cywilnego. 1. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sÄ…dowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Ten wniosek naleĹĽy postawić, gdy zebrane w sprawie dowody nie pozwalajÄ… sÄ…dowi odwoĹ‚awczemu na orzeczenie co do istoty sprawy (art. 437. 2 KPK). Zebrane w sprawie dowody oznaczajÄ… dowody zgromadzone w postÄ™powaniu przed sÄ…dem pierwszej instancji oraz sÄ…dem odwoĹ‚awczym (art. KPK). „Uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – poza wypadkami przewidzianymi w art. 439 KPK – moĹĽe nastÄ…pić tylko wtedy, gdy chodzi o co najmniej jednÄ… z przesĹ‚anek wymienionych w art. 438 KPK i gdy zebrane w sprawie dowody nie pozwalajÄ… na orzeczenie co do istoty sprawy (argument z art. 437 par. 2 KPK)”. Wyrok SÄ…du NajwyĹĽszego – Izba Karna z dnia 11 kwietnia 1973 r. III KR 25/73. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponowanego rozpoznania: ZaszĹ‚a bezwzglÄ™dna przyczyna odwoĹ‚awcza art. 439 KPK. (co do zasady) Gdy wystÄ…piĹ‚o naruszenie prawa procesowego, przede wszystkim w zakresie postÄ™powania dowodowego. (co do zasady) Gdy wystÄ…piĹ‚ bĹ‚Ä…d w ustaleniach faktycznych: bĹ‚Ä…d braku – art. 410 KPK, art. 92 KPK, sÄ…d nie przeprowadziĹ‚ dowodu, ktĂłry powinien przeprowadzić z urzÄ™du art. 167 KPK, KPK, powaĹĽny bĹ‚Ä…d dowolnoĹ›ci – art. 7 KPK. ZawierajÄ…c wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sÄ…dowi pierwszej instancji po ponownego rozpoznania naleĹĽy pamiÄ™tać o art. 443 KPK. Zgodnie z art. 443 KPK sÄ…d moĹĽe w dalszym postÄ™powaniu wydać orzeczenie surowsze niĹĽ zaskarĹĽone tylko wtedy, gdy orzeczenie to zostaĹ‚o zaskarĹĽone na niekorzyść oskarĹĽonego tylko w granicach zaskarĹĽania i tylko na podstawie zarzutĂłw wskazanych przez peĹ‚nomocnika. 2. Wniosek o zmianÄ™ orzeczenia i orzeczenie co do istoty sprawy. Taki wniosek jest dopuszczalny, gdy pozwalajÄ… na to zebrane dowody w postÄ™powaniu pierwszoinstancyjnym oraz postÄ™powaniu odwoĹ‚awczym. Ten wniosek naleĹĽy sformuĹ‚ować przy zarzucie obrazy prawa materialnego. Ten wniosek naleĹĽy sformuĹ‚ować przy poprawieniu bĹ‚Ä™dnej kwalifikacji prawnej art. 455 KPK. Ten wniosek moĹĽna sformuĹ‚ować przy zarzucie obrazy prawa procesowego, jeĹĽeli: – istniaĹ‚ bezwzglÄ™dny zakaz dowodowy; – wystÄ…piĹ‚ prosty bĹ‚Ä…d proceduralny (co do zasady przy bĹ‚Ä™dzie braku lub dowolnoĹ›ci naleĹĽy zawrzeć wniosek o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania). JeĹ›li materiaĹ‚ dowodowy jest kompletny a dowody sÄ… jednoznaczne i kategoryczne a gĹ‚Ăłwnym zarzutem jest obraza art. 7 KPK, wĂłwczas orzeczenie reformatoryjne jest moĹĽliwe. ►„Odmienna ocena dowodĂłw przeprowadzonych przez sÄ…d pierwszej instancji bÄ™dzie w postÄ™powaniu odwoĹ‚awczym uzasadniona i dopuszczalna tylko wtedy, gdy zebrane dowody majÄ… kategorycznÄ… i jednoznacznÄ… wymowÄ™, a ocena ich przez sÄ…d pierwszej instancji jest oczywiĹ›cie bĹ‚Ä™dna. SÄ…d ten powziÄ…Ĺ‚, dotyczÄ…ce „istoty sprawy”, wÄ…tpliwoĹ›ci co do trafnoĹ›ci oceny dokonanej przez sÄ…d pierwszej instancji. Rzecz w tym, ĹĽe same tego rodzaju wÄ…tpliwoĹ›ci z reguĹ‚y nie upowaĹĽniajÄ… jeszcze sÄ…du odwoĹ‚awczego do zajÄ™cia odmiennego stanowiska, lecz powinny na ogół prowadzić do uchylenia zaskarĹĽonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, wzglÄ™dnie do uzupeĹ‚nienia przewodu sÄ…dowego przez przeprowadzenie nowych dowodĂłw lub ponowienie dowodĂłw juĹĽ przeprowadzonych, ocena ktĂłrych, dokonana przez sÄ…d pierwszej instancji, nasuwa zastrzeĹĽenia”. Wyrok SÄ…du NajwyĹĽszego – Izba Karna z dnia 26 lipca 2007 r. IV KK 184/07. ►„JeĹĽeli znaczenie dowodĂłw przeprowadzonych w sprawie w trybie art. 452 § 2 KPK jest tak duĹĽe, ĹĽe dopiero na ich podstawie moĹĽna skutecznie podwaĹĽyć ustalenia poczynione przez sÄ…d pierwszej instancji, wĂłwczas w zasadzie wydanie przez sÄ…d odwoĹ‚awczy orzeczenia reformatoryjnego nie jest dopuszczalne, jako naruszajÄ…ce zasadÄ™ instancyjnoĹ›ci”. Wyrok SÄ…du NajwyĹĽszego – Izba Karna z dnia 9 marca 2005 r. III KK 276/04. ZaskarĹĽenie apelacjÄ… jedynie rozstrzygniÄ™cia co do powĂłdztwa cywilnego. „W sytuacji procesowej jak w tej sprawie, gdy przedmiotem kasacji byĹ‚a tylko część wyroku dotyczÄ…ca powĂłdztwa cywilnego, postÄ™powanie karne zostaĹ‚o ostatecznie zakoĹ„czone i w przyszĹ‚oĹ›ci nie bÄ™dzie siÄ™ toczyć. Wobec tego, z chwilÄ… uchylenia zaskarĹĽonych wyrokĂłw sÄ…dĂłw obu instancji, wydanych w postÄ™powaniu karnym, proces adhezyjny jest wykluczony, wĹ‚aĹ›nie dlatego, ĹĽe juĹĽ nie toczy siÄ™ postÄ™powanie karne. Przepisy obowiÄ…zujÄ…cego kodeksu postÄ™powania karnego z 1997 r., podobnie jak przepisy poprzednio obowiÄ…zujÄ…cych karnych ustaw procesowych, nie normujÄ… wyraĹşnie tego rodzaju sytuacji procesowej. Nie ma takich przepisĂłw ani w rozdziale 7 ani w dziale IX ani teĹĽ w rozdziale 55 SzczegĂłlne unormowanie dotyczÄ…ce wznowienia postÄ™powania ograniczonego wyĹ‚Ä…cznie do orzeczenia o roszczeniach majÄ…tkowych zawiera rozdziaĹ‚ 56 – art. 543 Unormowanie to nie dotyczy jednak, co zresztÄ… oczywiste, sytuacji, gdy sÄ…d kasacyjny, uwzglÄ™dniajÄ…c kasacjÄ™, uchyla tylko orzeczenie dotyczÄ…ce powĂłdztwa cywilnego i w tym zakresie przekazuje sprawÄ™ wĹ‚aĹ›ciwemu sÄ…dowi do ponownego rozpoznania. UwagÄ™ trzeba zatem skupić na przepisach rozdziaĹ‚u 7 znajdujÄ…c rozwiÄ…zanie na gruncie art. 70 Uznać bowiem naleĹĽy, ĹĽe w rozwaĹĽanym tu zakresie nie ma unormowania w przepisach kodeksu postÄ™powania karnego, a wiÄ™c zgodnie z art. 70 stosuje siÄ™ odpowiednio przepisy obowiÄ…zujÄ…ce w postÄ™powaniu cywilnym, a wiÄ™c przepisy kodeksu postÄ™powania cywilnego z 1964 r. Wobec tego, w wypadku gdy sÄ…d w postÄ™powaniu karnym, rozpatrujÄ…c apelacjÄ™ albo kasacjÄ™ wniesionÄ… tylko co do rozstrzygniÄ™cia o powĂłdztwie cywilnym, dochodzi do wniosku, ĹĽe w tym zakresie sprawa powinna być rozpoznana ponownie, to zgodnie z unormowaniem art. 16 albo 17 pkt 4 w zw. z art. 70 uchyla wydane w tym postÄ™powaniu wyroki w zaskarĹĽonej części, a wiÄ™c co do powĂłdztwa cywilnego, i przekazuje sprawÄ™ do rozpoznania w postÄ™powaniu cywilnym, wĹ‚aĹ›ciwemu rzeczowo i miejscowo sÄ…dowi rejonowemu albo okrÄ™gowemu”. Wyrok SÄ…du NajwyĹĽszego z dnia 17 paĹşdziernika 2001 r. IV KKN 466/99. Aplikantka radcowska Sylwia GĹ‚adysz Kancelaria RadcĂłw Prawnych R. Ptak i WspĂłlnicy Kancelaria RadcĂłw Prawnych R. Ptak i WspĂłlnicy Kancelaria R. Ptak i WspĂłlnicy to dom zbudowany na mocnych fundamentach. UwaĹĽamy, ĹĽe nasz sukces wynika z siĹ‚y zgranego zespoĹ‚u, ktĂłry tworzÄ… ludzie z pasjÄ…. Pozytywne relacje wewnÄ™trzne przekĹ‚adajÄ… siÄ™ na kontakt z Klientami.

. 86 108 196 386 113 432 90 160

apelacja od wyroku karnego forum